Φτάνει -μουρμούρισε, απόστρεψε το βλέμμα από ταψηλά, κατόπι έφτυσε καταγής, έγνεψε στην ανηφοριά, έσβησε με τη πατούσα το φλέμα μη και αφήσει τίποτε πίσω και άλλαξε την στράτα του μια για πά... Read more

Μέσα στη γενναία εφταξία του χάους στάθηκες ομπρός μου πορφυρογέννητη ντυμένη στ’άσπρα, με διό άλικες σταλαγματιές στα στήθια κει που το ρωγοβύζι γίνεται βορά σε άπληστα παιδικά χειλάκ... Read more

Αφαιρεμένα τα και, γιομάτη ελλείψεις πορέβεται η ζήση μας, περιστοιχισμένη ως τα μπούνια άνθια και ανάγκες ποταπές. Εκκρίσεις ταπεινές στοιχειώνουν το στερέωμα που σεισμούς γυρέβει να αναταρ... Read more

Θύμησες ωσάν αδιάβαστα πτώματα σαλέβουν στο νου, κατακόκκινες δροσοσταλίδες ραίνουν τη γης και συ το πέπλο της αγνότητας βαστάς στους ώμους. Στο χέρι το ζερβή, μια ρομφαία το τρεμάμενο βήμα... Read more

Θωρούσε το αποκαλόκαιρο να τρέχει μάταια να κρυφτεί πίσω απ τις φθινοπωρινές δροσοσταλίδες. Εγερνε στο νοτισμένο παγκάκι ανακούρκουδα και ανάμενε γιομάτη απόγνωση το πρώτο σκουριασμένο φύλλο... Read more

Σε θυμάμαι σαν τα τώρα να παίζεις τα κλειδιά στα τρεμάμενα δάχτυλά σου σα να θες να ξεφύγεις απ’ την απόφαση, σα να μην ήρθε η ώρα για κάτι που τόσα τέρμινα περιδιάβαινε απ’ άκρη... Read more

Αγια μέρα μέρα της άνοιξης, των ανθέων, των ερώτων των αιμάτων της ανθρωπότητας. . Μέρα ξανθή με ξέπλεκα μαλλιά ίσαμε τη γης που χαμομήλια μυρίζουν και ρίζα αγριομέντας. . Μέρα στοιχειωμένη... Read more

Φόβος μέσα σε φωνές ανήκουστες, κει που το Ω από το Χ αποχωρίζεται. . Σάμπως να πήρες παραμάζωμα το σεντόνι της παρθενίας σου μονάκριβο φυλαχτό, θύμησες να το γιομίσεις και πράξεις ανεκπλήρω... Read more