Ατμόσφαιρα ιονισμένη θερίζει, σαν δίψα λερωμένου λαού. Ιστορία βιασμένη σπαράζει, γωνία με βρώμικο χρήμα φαντάζει, της νέας ηθικής το σπλάχνο μια σφεντόνα κρατά.
Μαύρο το χώμα, μαύρο το αίμα, μαύρο το ψέμα. Το χρονικό μίας αιμομικτικής τάσης, επαναφέρει τις μνήμες με κόκκινο χρώμα, η κοιλάδα του μίσους ψάχνει κατακτητή
Ψάχνει σπόρο και γέρμα, κάθε τέλος μία νέα αρχή. Σπασμένος ο δείκτης, σημαδεύεται ο θύτης, ελλιπές το ρολόι των καιρών, σαν κομμάτι από παζλ οιωνών.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
