Ημέρες ελατήρια

Ημέρες ελατήρια,
νύχτες πολεμικές
στο φώτων το σπάραγμα.
Ερωτικά εμβατήρια.

Μοναξιές, που σαν κενές λεωφόροι στενάζουν,
πόλεις που αδειάζουν,
λέξεις που λιγοστεύουν,
Άνθρωποι που λιγοστεύουν.

Ημέρες ελατήρια,
στον ρυθμό που παίζουν τα τύμπανα των αγορών,
ο ίδιος ρυθμός που ρίχνει τους δείκτες των αγοριών.

Ο Αφορισμός, περπατάει αγκαζέ με μία ομάδα Πάγιων αντιλήψεων, στον ίδιο βηματισμό που αντανακλά η αναπαράσταση κάποιων ψηφιακών αποβλήτων. Σφυρίζει τραγούδια από αυτά που δεν θα ήθελε ο Μάνος, μα μέσα του ξέρει καλά, πως πρέπει να διαλέξει, αν όχι με ποιους θα βαδίσει, σε ποιους αντίκρυ θα σταθεί.

Λέξεις ελατήρια,
σπλαχνικό λίπος το κενό μου αγκαλιάζει,
ένας δούρειος ίππος χωρίς σχέδιο πλανάται πλάνην οικτρά.

Το σωστό και το δίκαιο καλπάζει,
σ’ ενός άγριου αλόγου την άβολη ράχη,
μανιακές φωνασκίες το κρατούν μακριά.

Ο ήλιος, με μια κόρη τυλιγμένη στο χέρι,
με κουρέλια από σημαία καμμένη,
ατενίζει το σκότος. Αγωνιά.

H ουσία παραμένει ως έχει, και η θέση, παρά φύση -για την ώρα- νικά.

.