ΔΕΝ

Όσο γράφω τόσο ζηλέβω αφόρητα

τον μπάρμπα Κώστα τον Βάρναλη,

ίσως γιαφτό δεν γράφω πολύ πια.

Επειδή όσο και να καμώνομαι δεν φτάνω

την απλότητα του, τις καθημερνές αραδιασμένες

λέξεις του, την ζήση που περιδιαβαίνει τα γραφτά

του γυρέβοντας την λύτρωση στου νου το πεζοδρόμιο.

.

Δεν γύρεψα ποτές το χυδαίο διάβασμα

των μεγαλόσχημων κονδυλοφόρων,

μήτε την αναγνώριση της θεότητάς μου,

μιας κι ο θεός απόθανε.

Μοναχά με το φτιασίδωμα τούτου του ντουνιά

καταπιάστηκα αφιονισμένα, πριν τον δω ολόρθο

ομπρός μου σαν μαραγκιασμένη τσατσά

να σέρνεται με τα δάχτυλα πλημμυρισμένα

στα μαλάματα και την ψυχή μάβρη.