Πέρασαν κιόλας τρεισήμισι χρόνια περίπου .. (να μενε κάτι!)
από τα πρώτα μελανοσκαλίσματα
σκέψεις, εμμονές, φόβοι, όνειρα
βρήκαν τρόπο, βρήκαν τόπο
βρήκαν σπίτι
.
Γεννήθηκαν πράγματα, όχι σπουδαία
αλλά μερικά όμορφα πράγματα
από αυτά που δεν έχουν μεταπωλησιακή αξία
από αυτά που μετράνε μόνο όταν είσαι παρόν
την στιγμή που συμβαίνουν
σαν την αξία του ρίγους
.
Είναι βέβαια και αυτό το θαύμα
που μέσα από την γέννα
ένα μελάνι, ένα χρώμα
γεννάει μυριάδες άλλα
μια λέξη, ανοίγει δρόμους
δρόμους αδιάβατους
χιλιοπερπατημένους
χάρτες πάνω σε θάλασσες
.
Φτιάχνει μελωδίες, μυρωδιές, αισθήσεις
ανακατεύει παλιές συνταγές
και καμώνεται τον δημιουργό
μπολιάζοντας στην ανάγκη ένα σκοπό
.
Έτσι και αλλιώς
δεν αντιπροσωπεύω τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον εαυτό μου
ούτε ταγμένος στρατιώτης
ούτε αυτόκλητος συνεχιστής κάποιας μεγάλης τέχνης είμαι
γι’ αυτό δεν έβαζα στολίδια
γι’ αυτό δεν έβαζα μυρωδικά για να ναι εύγευστα
σαν καλομασημένη τροφή σε συσσίτιο πεινασμένων
την αλήθεια μόνο
έστω την παραμορφωμένη αλήθεια
και διαλεκτικά πάντα
.
Θέλει μεγάλο θάρρος τελικά
για να εκτεθείς μέσα από τις λέξεις
.
Όμως
αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς
θέλει άλλη τόση
ίσως και περισσότερη δειλία
για να κρυφτείς πίσω από αυτές
.
Εγώ θα κουβαλήσω το βάρος που μου αναλογεί
θα πορευτώ με αυτό
θα προσπαθήσω να το αλαφρύνω
γνωρίζοντας πλέον που γέρνει η ζυγαριά
να φανώ περισσότερο γενναίος
να μιλάω περισσότερο και να γράφω λιγότερο
να εκπληρώσω την αυτοεκπληρούμενη προφητεία
που έλεγε να μην σκορπίσω, αφού δεν θα ριζώσω:
εγώ μεγάλωσα στην πόλη
και οι ρίζες μου δεν ήταν δυνατές για να τρυπήσουν τα τσιμέντα
και με τον πρώτο αέρα
μπορεί να φύγω και γω
τουλάχιστον αν φύγω
να μην σκορπίσω
μπας και πετάξω
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...