ΡΑΣΤΩΝΗ

Αβάσταχτη η αλαφράδα του τόπου αφτού

που τα φτερά του απλώνει, το σύμπαντο να αγκαλιάσει.

Αβάσταχτη κι η καταχνιά που αφήνει τούτο

το αποχείμωνο αναμαλλιασμένο και στέρφο από προσδοκίες.

.

Δέκα χρόνια Ραστώνη, μια γοερή ασημαντότητα

στα πρανά του βουνού, που εβλαβικά το γόνυ κλείνει.

Ένα κουκούλι ανθρώπινο με ανάσες θαλερές και

καρδιά ξάστερη σαν τον έναστρο θόλο που χαραμάδα

γυρέβει το φως να απλώσει.

.

Ραστώνη από καστανιές, μηλιές και γης πλασμένη.

Ραστώνη των άταφων ονείρων που λύτρωση προσμένουν.

Ραστώνη αναπάντεχα ηχηρή με γέλια για περικοκλάδες,

μα και απρόσμενα τιμώντας των πουλιών το ερωτικό

κάλεσμα.

.

Ραστώνη βαθιά ριζωμένη στων ανθρώπων τις καρδιές

που το ριζικό τους φύλαγε αφτή την πανώρια γνωριμιά.

Pαστώνη ανεξάντλητη, μιας που από ανθρώπους

είναι πλασμένη.