ΛΕΞΕΙΣ …

Οι λέξεις δεν ειν σκουφιά για να τις πλέκεις,

δε νογάνε από πολέμους που παγώνουν

ψυχές στα χαρακώματα,

δεν ανταλλάσσουν αποθυμιές απόμακρες,

δεν βαφκαλίζονται σε ντιβάνια μπουρδέλων

σα ξεδοντιάρες τσατσές που μονάχα τη τσέπη

κυαλάρουν μόλις η πουτάνα ξεμπροστιάσει

φιλήδονα τα βυζά της.

.

Οι λέξεις δε φελάνε αν δεν σπαρταράν

καταμεσής στα φυλοκάρδια,

αν δεν γίνονται κραβγή και αίμα τρεχάμενο

στα πεζοδρόμια των διαβατών.

.

Σα νερό γάργαρο πρέπει ναν οι λέξεις,

καθάριο,ν’αστράφτει χωρίς ντροπή καμιά

στις ηλιαχτίδες που απ’ τα αψηλά κατεβαίνουν

και χείμαρρος γεννιέται όταν στα χαμηλά φτάνει

να σαρώσει τα φθονερά που βλαστημάν

τη φτιάξη μας,

να χρωματίσει μνήμες ζοφερές με το θανατερό μαβί

για να μη ματαγίνουν.

.

Σαν ανάσες πρέπει ναν οι λέξεις ζωηφόρες

μέσα στην επιμελημένη άγνοιά τους, αμετάλλαχτες

αλλά δωρικά άκαμπτες μακρυά

από τσιριτσάντζουλες ελεεινές

που το σύμπαντο διαφεντέβουν.