Το κούμπωμα

Είδα μια μέρα ένα όνειρο
σαν αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να πετάνε
σαν αυτά που τους κάνουν να καίνε
όμως όπως όλες οι βίαιες αλλαγές πονάνε
έτσι κ’ αυτή
γιατί την σάρκα σου σκίζουν φτερά
την ματώνουν που προσπαθούν να ανοίξουν

Ένα σάλιο στο μαξιλάρι σου μαθαίνει να κολυμπάς
παρηγοριά για τις ώρες που θα περάσουν
και μια μυρωδιά στο δάχτυλο να σου θυμίζει
το άρωμα που έχει ένας υγρός παράδεισος
μεταμφιεσμενος σε ένα καβλωμένο μουνί

Ξυπνάς και προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου
και αντί για έδαφος βρίσκεσαι να αιωρείσαι σε μια στοίβα από χυμένα χαρτιά
που σου φωνάζουν
με αυτό το γρέζι που έχουν οι φωνές όταν τρέμουν από ηδονή
ότι δεν είμαστε χαρτιά
είμαστε σύννεφα διάολε
και συ πετάς!

Κάπως έτσι κουμπώνουν οι ανάσες
και ο ιδρώτας στάζει στο κορμί σαν κλεψύδρα
που αντί να μετράει τον χρόνο
τον κλέβει