Κάθε φορά, πρώτη φορά

κάθε φορά
αυτό το πέτρινο κομμάτι
που κάθεται στο στήθος
που κάθεται στο λαιμό
στο δέρμα ακίδα
διττή παγίδα

Κάθε φορά που θα ποτίζω με βία τις αυταπάτες μου για να θεριεύουν, να με κρατάνε. Να σκαρφαλώνω στην μαγική μου φασολιά αναζητώντας το ατέρμονο βεληνεκές στον απέραντο ορίζοντα μιας στιχομυθίας. Πράξη φτηνή. Χρησμός Πυθίας

Κάθε φορά που το δάκρυ μου μαζεύεται κ βγαίνει σαν σπέρμα μιας καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Σωματική εκτόνωση στο κελί μιας δακρύβρεχτης ονειρώξεως

Αυτό το ξόδεμα δε μπορώ. Αυτή την σπατάλη. Το τζάμπα αίμα

Κατάπιαμε την παραμύθα της δυστυχίας κ φτύνουμε τα κουκούτσια στο στόμα του αλλού για να πνιγεί από το περίσσεμα μας

Και η κούραση εκεί, να σου γρατζουνάει την πλάτη. Να σε καλεί σαν σειρήνα να χαλαρώσεις. Να σε βρουν ξαπλωμένο γαμώ το σώμα σου. Σήκω.

Μη σε κοιμίζουν ρε μαλάκα. Όταν πεθάνεις ξάπλα θα σαι. Μη τους κάνεις τη χάρη.

Τι να σου κάνει κ η χημεία άμα έχεις ονειρευτεί την Έψιλον.

Κάθε φορά που τους κοιτάς απ το τζαμί κ τους αντέχεις .. Μια προφητεία γεννιέται να ξέρεις

Κάθε φορά που κοιτιέσαι στο καθρέφτη κ σε αντέχεις .. Ένας φαρμακοβιομήχανος πεθαίνει να ξέρεις

Κάθε φορά, πρώτη φορά.