Ο αστερισμός του κρίνου

Στο αστερισμό του κρίνου, η αλμύρα σαν αδυσώπητη ύλη της ενώσεις μας γεύεται. Συλλέκτης μανιακός, χημικός Η2Ο.

Τα παιχνίδια στην άμμο, αντοχών οι ιμάντες, πολεμιστών οι ασπίδες και ένα χαίρε στον ήλιο σαν φόρο τιμής.

Θεατής ο πανούργος αέρας. Το Εγώ μας σκιάζει σαν τέρας, προστασία κ τρόμος μαζί.

Η σελήνη, σαν δοχείο γεμίζει και δίνει, ανοχή και τροφή στο σπουδαίο, ξεχειλίζει και τα κάνει ηδονή.

Ένα σπίτι, από φλόγες και καλάμια φτιαγμένο, το γυμνό σου κορμί φορεμένο, ταξιδεύει απόψε λίγο έξω απ τη γη.

Στον αστερισμό του κρίνου, δύο ματιές τους πλανήτες γυρνάνε, τελευταίοι το φως κυνηγούν.