Χαράματα ήταν σαν σου ‘πα να φυλάγεις
στη ζωή σου στιγμές πολύτιμες,
καμωμένες από αγώνες και λέφτερα ιδανικά.
.
Ήταν τότες που το βλέμμα σου οριζόντους ατέλεφτους
σπάθιζε, ξανοίγονταν στο πέλαγο και στις γοργόνες
μουρμούριζε ερώτους ανεπανάληπτους απ’ τη μια
κι απ’ την άλλη κραδαίνοντας του Ποσειδώνα
την τρίαινα σαν αλλοπαρμένος ξωμάχος,
στο πάλεμα των κατακτημένων μπροστάριζες.
.
Ήταν τότες, που η πούλια να αποκοιμηθεί έγερνε,
αποκαμωμένη από ετερόφωτες λάμψεις χυδαίες
που ζωές αναίτιες πορέβονταν.
.
Τότες ήταν, που σάλεψαν τα λογικά μου
θωρώντας σε αψηλό, πάνμορφο, με μιαν αγκάλη
που το σύμπαντο χωρούσε, να σταλάζεις αίμα
από κείνη την ολάνοιχτη πληγή στο μέρος της καρδιάς,
που δεν έλεγε να γιατρεφτεί μιας κι από έρποντες
οχιές ήταν λαξεμένη.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
