Φραμπαλάδες της ψυχής,
έρωτες, προσμονές, απομεινάρια μιας ζωής άφταστης,
με καρτερία προσμένουν τη λύτρωση.
Φτιασιδωμένες μνήμες αλλόκοτες,
βρωμάνε καπνό και αλκοόλ,
μυρωδιές από μαραγκιασμένα ζουμπούλια γιομίζουν το κενό.
Αχνές φιγούρες,θύμησες ξεχασμένες,καταδικασμένοι ήρωες,
ξεπροβάλλουν κάθε τόσο επίμονα,
στοιχίζουν τη σκέψη, τη βούληση,και υποτάσσουν το θέλω, σε ένα ανήθικο πρέπει.
Δυο παιδιά καθαρίζουν τους δρόμους από των ερώτων τα αίματα,
μιας άκληρης φθισικής εξουσίας.
Ανικανοποίητος ο ζωγράφος μουτζαλώνει τον καμβά,
φτιάχνοντας κύκλους ατέλειωτους στο νου.
Σκόρπιες εικόνες ανάκατες,
ακρωτηριασμένα χέρια διψούν να αγγίξουν ψυχές,
σαλεμένα μυαλά γυρεύουν την ευταξία.
Και γω ανήμπορος για κάτι της προκοπής,
γυρεύω πρόστυχη συντροφιά να κλάψω.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
