Τα πατώματα είναι φτιαγμένα από αφρολέξ, τα σώματα νομίζουν ότι περπατούν, αλλά σ’ ένα βαθμό αιωρούνται. Δεν υπάρχουν πλέον γερά πατώματα, αυτά που κάνουν το περπάτημα να μοιάζει σίγουρο, ακ... Read more

Οι χαμηλοί ρυθμοί επιτρέπουν την μουσική, η μουσική επιβάλει το ρυθμό. Η μουσική διεισδύει. Μικρά βήματα απαλύνουν τις δονήσεις και το ανθρώπινο αποτύπωμα. Το κινητό στη δόνηση, το φαγητό ζε... Read more

Χνάρια στην άμμο, χνάρια στο σώμα. Οι ώρες μαλώνουν με τις αποστάσεις. Το άρωμα σου πλανιέται χωρίς να πλανάται κάτω από μπερδεμένους σχηματισμούς. Ένα πέλμα διψασμένο για έρωτα στην τροχιά... Read more

Μια σκιά μεγαλύτερη από την ύλη που την προκαλεί, καλύπτει τις στέγες των σπιτιών. Τα σώματα αβοήθητα μοιάζουν με τελευταία οχηρά, το ίδιο σημαντικά, το ίδιο τρωτά. Οι πόλεις αδειάζουν χωρίς... Read more

Αλλάζουν οι καιροί. Η σκιά παραμένει ως έχει, σαν εσωτερικός σπασμός τα σωθικά μου εξασκεί. Η τοξικότητα στο περιβάλλον είναι ίδια με αυτή των ανθρώπων και οι μουτζούρες στο κεφάλι μαλώνουν... Read more

Υπάρχει μία αμηχανία στο μετρό, κι εγώ μετρώ τις στάσεις, τα βήματα και τους ανθρώπους που συναντάω. Η μαζικότητα στις μεταφορές είναι σαν την βιομηχανοποίηση, γι’ αυτό αισθάνομαι άβολ... Read more

Ο σφυγμός μου πάλλεται, αυξάνει, στων ακραίων καιρικών φαινομένων το απάνεμο. Μικροί άνθρωποι με κουστούμια σαστίζουν και οι ιδρωμένος μασχάλες προδίδουν την έλλειψη διδακτέας ύλης στα εγχει... Read more

Ημέρες ελατήρια, νύχτες πολεμικές στο φώτων το σπάραγμα. Ερωτικά εμβατήρια. Μοναξιές, που σαν κενές λεωφόροι στενάζουν, πόλεις που αδειάζουν, λέξεις που λιγοστεύουν, Άνθρωποι που λιγοστεύουν... Read more

Στο αστερισμό του κρίνου, η αλμύρα σαν αδυσώπητη ύλη της ενώσεις μας γεύεται. Συλλέκτης μανιακός, χημικός Η2Ο. Τα παιχνίδια στην άμμο, αντοχών οι ιμάντες, πολεμιστών οι ασπίδες και ένα χαίρε... Read more