ΦΟΒΙΣΜΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ

Φοβάσαι γενναίε έλληνα μακεδόνα ανθρωπάκο,

σε νοιώθω, σε βλέπω να τρέμεις ομπρός στη θέα της μάνας

και του πατέρα που κρατάν αγκαλιά το πνιγμένο παιδί τους.

Δεν τους μισείς γιατί είσαι και χριστιανός, απλά τους φοβάσαι

γενναίε μου εσύ λαμπρέ απόγονε του Λεωνίδα.

Φοβάσαι γυρέβοντας λίγη ξιπασμένη ανδρεία στα λόγια

του εθνικού σου ύμνου που δεν γνωρίζεις και ποτές

δεν κατάλαβες.

Φοβάσαι ότι ξένο και πέρα από σε μιας και είσαι

κενός ιδεών, μιας και δεν έχεις να αντιπαρατάξεις τίποτε,

μιας και γνωρίζοντας την ανυπαρξία σου και την

παραδομένη ζωή σου, φθονείς μέχρι αηδίας το πάλεμα

αφτών των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή.

Φοβάσαι την ελπίδα που ριζωμένη στις καρδιές τους,

τους κάνει να ξεβολέβονται απ’ τον τόπο τους γυρέβοντας

την ουτοπία που εσύ τρέμεις σιχαμένε, ερπετόμορφε

ελληναρά.

Επειδή φοβάσαι και να φοβάσαι ακόμη, στηρίζεις

τον φοβισμένο φόβο σου στις ειδήσεις που έντεχνα

μεγεθύνουν τα πραγματικά και αφτονόητα κρούσματα

εγκληματικότητας, που συμβαίνουν όταν σε ένα χώρο

στοιβάζεις χιλιάδες ετερόκλητες ψυχές.

Φοβάσαι οτιδήποτε σου θυμίζει πόσο φοβισμένος,

πόσο φτωχός, πόσο ανελέφθερος, πόσο σιχαμένος,

πόσο ανήμπορος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς είσαι.

Φοβάσαι να παραδεχτείς πως εσύ χρόνια τώρα με την τρανή

σου ψήφο, την αποδοχή σου στο ΝΑΤΟ, στο δώγμα

του ανήκομεν εις την δύσιν, τον τρανό καπιταλισμό σου,

εσύ με όλα τούτα τους ξερίζωσες και τους έφερες εδωνά.

.

Εγώ όμως δεν σε φοβάμαι μα ούτε και σε λυπάμαι,

μονάχα σε μισώ μισάνθρωπε νταβατζή ψυχών,

μα και της ίδιας σου της φτιάξης. Σε μισώ με κείνο

το άγιο μίσος που λεφτερώνει καρδιές κι ανθρώπους,

σε μισώ γεννημένε δούλε, ανήμπορε να προφέρεις την λέξη

Ανθρωπος μιας και δεν υπήρξες ποτές.

Δεν θα βρεθώ ποτές σιμά σου μιας και βρωμάς σαπίλα

και υποτέλεια, πάντα θάμαστε στην αντίθετη πλεβρά

φοβισμένε γελοίε υπανθρωπάκο.