Υπάρχει μία αμηχανία στο μετρό, κι εγώ μετρώ τις στάσεις, τα βήματα και τους ανθρώπους που συναντάω. Η μαζικότητα στις μεταφορές είναι σαν την βιομηχανοποίηση, γι’ αυτό αισθάνομαι άβολα. Νιώθω ότι η κίνηση μου αποτελεί προϊόν σε γραμμή παραγωγής κρεάτων, σαν αυτές που υποκριτικά μάχομαι στις εσωτερικές συζητήσεις με φίλους.
Τα βαγόνια ντυμένα πρόστυχα με διαφημίσεις καραδοκούν να σε πιάσουν στην κούραση. Να σε ταΐσουν βιαίως όσα ποτέ άλλοτε δεν θα είχες ανάγκη. Τα μπουκώνεις άθελα σου με λύσσα χωρίς να νιώθεις πείνα στα κενά από τις ανάσες, στα κενά μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Τα πρόσωπα αποφεύγουν το βλέμμα μου με πρόφαση μια χαμένη στιγμή στον παράδεισο των Social media. Παρασυρμένοι από το κρυφτό με τον ήλιο και τους συρμούς των αντίθετων κατευθύνσεων, οι ελεύθεροι συνειρμοί ακουμπάνε πρόχειρες σκέψεις πάνω στις σημειώσεις του Λακάν, πριν αυτές δραπετεύσουν από το παράθυρο στην στάση της Πανόρμου.
Μια απαιτούσα επαιτεία με κάνει να μοιάζω λιγότερο άνθρωπος σ’ ένα λιγότερο κόσμο, γιατί ακόμα και τώρα αδυνατώ να ορίσω τι νιώθω σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
