Κρυφτό

Ανάχωμα εστάθηκε του συρφετού η συμπόνια

και απόκαμα αλέκιαστος, ανήμπορος, αγνώμων;

Αλώβητος εστάθηκα σε πονεμένη αφήγηση

και λάθος εξιστόρησα, τις γρατσουνιές σου λάθος

Τα θάματα σου άχρωμα, θύματα του ωραίου

σαν στις βιτρίνες τ’ αγοραία με φτήνια αφεντεύουν

σε κεντρικό πεζόδρομο εφήμερων αρχών

Άγευστο δάκρυ σπάταλο σε χάρτινη πορεία

και της αλήθειας το σπαθί, στο στήθος καρφωμένο

Γιατί σε μένα έκρυψα το φθονερό σου βλέμμα

και την κραυγή που έκρυβε αγάπη συνημμένη

μία αγκαλιά που ήτανε με εκρηκτικά ζωσμένη

Επιμελώς σου κρύφτηκα μη τύχει και με δω