Α-πορείες

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης της αυτού έξω-χότης Μέρκελ, έγινε πάλι συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο σύνταγμα, μία συγκέντρωση η οποία φυσικά αποτέλεσε αφορμή για να ξαναβρεθούμε στους δρόμους, αλλά παρ όλα αυτά δεν με έπεισε, δεν με έπεισε να πάω (πήγα για λίγο αλλά περισσότερο για να έχω εικόνα) και δεν με έπεισε γιατί μου φάνηκε αποπροσανατολιστική, είχε πολύ πατριωτικό χαρακτήρα και στοχοποιούσε την κακιά καγκελάριο που ευθύνεται για τα όσα δεινά ζούμε, δεν είχε ταξικά κριτήρια και ούτε σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά.

Η αλήθεια είναι τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, όλες οι φορές που κατεβήκαμε στους δρόμους είχαν αμυντική στάση σε κάτι που έρχεται, δηλαδή η αφορμή ήταν η διαμαρτυρία για κάτι που ακούμε ότι έρχεται ή ψηφίζεται ή αποφασίζεται. Μνημόνια, νέα μέτρα, μειώσεις, χαράτσια, φόροι και τα συναφή. Πλέον είναι τόσα πολλά τα όσα μάχεσαι και αμύνεσαι είτε στους δρόμους είτε στην καθημερινότητα σου που δεν σε αφήνουν να ζητήσεις, να διεκδικήσεις. Ο κόσμος έχει μπερδευτεί, διαμαρτύρεται κάθε μέρα, όλη μέρα, παντού, αλλά και για τα πάντα, και τον δικαιολογώ.

Αλλά δεν μπορείς να μένεις στο μη μου το κάνετε αυτό, μη μου το κάνετε εκείνο, μη μου κόψετε αυτό, πάει το έχασες με τόσα πολλά μέτωπα που έχουν ανοίξει. Είναι σα να κρατάς μία ρακέτα και να προσπαθείς να αποκρούσεις δεκάδες μπαλάκια, πόσα θα μπορέσεις;

Θα πρέπει να επέλθει συσπείρωση. Όχι γενική συσπείρωση όπως ακούγεται από πολλούς, αυτό δεν γίνεται, δεν μπορείς γίνει αλλά και δεν θέλω. Εγώ δεν είμαι με όλους τους Έλληνες, εγώ είμαι μαζί με αυτούς που μοιράζομαι το ίδιο όνειρο, αυτό είναι το πιο δυνατό που μας ενώνει.

Θα πρέπει να έρθει μία στοιχειώδης συνεννόηση, δεν χρειάζεται να υπάρξει οργάνωση, συνεννόηση χρειάζεται ο κόσμος, όπου μπλέκει η οργάνωση σχηματίζονται δομές και εκεί είναι εύκολη η χειραγώγηση.

Και φυσικά θα πρέπει να περάσουμε από την φάση της διαμαρτυρίας στη φάση της διεκδίκησης!

Οπότε σαν σκέψη μου λέει ότι την επόμενη φορά που θα βγούμε στους δρόμους θα πρέπει να βάλουμε ένα στόχο, ο στόχος βοηθάει, σε κρατά προσηλωμένο, πρέπει να λοιπόν να ζητάμε κάτι απτό, κάτι που θα λέει μία δυνατή φωνή: θέλουμε αυτό και δεν θα φύγουμε από εδώ αν δεν το πετύχουμε. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε σε αυτή τη φάση να είναι αυτό, αλλά να είναι κάτι που θα ζητάει αλλαγή, όχι άμυνα, πχ να αλλάξει το σύνταγμα (τελείως τυχαίο το παράδειγμα).

Και μέσα σε όλα τα άλλα θέλει μυαλό και σκέψεις πια, όχι αντιδράσεις, δράσεις. Το σύστημα μπορεί να το απαρτίζουν ηλίθιοι, αλλά το σίγουρο είναι ότι είναι καλά οργανωμένο.

Και βλέποντας τις τελευταίες δύο εβδομάδες την άγρια καταστολή με έβαλε σε πολλές σκέψεις, όχι γιατί έγιναν, αλλά με τον τρόπο που έγιναν.

Άποψη μου ότι θέλει προσοχή πολύ, ο τρόπος που δρα ο μηχανισμός μου μυρίζει σχέδιο, αυτοί τώρα δεν λειτουργούν σπασμωδικά, όχι αυτή την εποχή τουλάχιστον, με τόσες τεντωμένες ισορροπίες δεν πάνε έτσι, έχουν μελετήσει, τα έχουν συζητήσει, τους έχουν συμβουλεύσει. Δεν πάνε έτσι. Η ΕΛ.ΑΣ. τις δύο τελευταίες εβδομάδες λοιπόν χειρίστηκε καταστάσεις με πολύ πιο έντονο τρόπο από αυτό που είχε την δυνατότητα να πράξει, τους είχε δηλαδή αλλά έκανε σαματά. Έχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να φωνάξει παρόν, ότι είμαι εδώ, είμαι ανίκητος και θα σας γαμήσω, όχι, δεν έκανε επίδειξη δύναμης, εγώ νομίζω ότι πέρα από τα άλλα θέλει να προκαλέσει απαντήσεις. Με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγει, αλλά και με όλους τους τρόπους που θα μπορούσε να τις εξαργυρώσει προς όφελος της, σκεφτείτε το.