ΑΔΟΛΗ ΜΑΤΙΑ

Αν για μια στιγμή χαμήλωνες το βλέμμα

ίσαμε τη γης, ίσως και να καθάριζε

η κοντόφθαλμη θωριά σου.

Ίσως να βλεπες το θεριό που κρύβει ο νάνος

στα σπλάχνα του.

Ίσως και να αφουγκραζόσουν το κύμα

με τον βράχο έρωτα να κάνουν.

Ίσως να γεβόσουν μυρουδιές απο ζουμπούλια

και μνήμες ανέσπερες.

.

Μπορεί να έβλεπες τον θεούλη να χαριεντίζεται

με τα θάμνα μουρμουρίζοντας

Ηπειρώτικα μοιρολόγια.

Μπορεί και να βυθιζόσουν πιότερο στη χαρά

πως και συ ζωντανός είσαι συντροφεμένος

με τους ζώντες.

.

Αν για μια στιγμή άνοιγες τη ματιά σου αψηλά

πάνου απ’ το μπόι σου,

ίσως και να βλεπες πετούμενα απαστράπτοντα

να στραφταλίζουν τον ήλιο στα φτερά τους.

Ίσως να βλεπες χρώματα κάθε λογής

συνταιριασμένα να χορέβουν στο σύμπαντο

κάτω από το δροσάτο τού θόλου ίσκιο.

Αν …

.

Εσύ όμως κοιτάς ίσα το πυκνό σκότος

που ρεαλισμό σου βάφτισανε αιώνες τώρα

και νάταν δικός σου τούτος πάει καλά,

αλλωνών είναι,

αφτών που το φως αποστρέφονται

μετά βδελυγμίας μιας και ο νους τους

είναι ανήμπορος να το αντέξει.

Αφτών που τη σκατοψυχιά τους

σαν φυσική αναγκαιότητα ορθώνουν ομπρός σου.

.

<Φίλε> … μάλλον οι ματιές μας

δεν θα ανταμώσουνε ποτές.