Παρατηρούσα τις διάφορες αναρτήσεις στο ίντερνετ και διαπίστωσα το πόσο σιχαμένοι σαν είδος έχουμε γίνει, αναίσθητοι, μία κοινωνία κλινικά νεκρή!
Έβλεπα λοιπόν τις διάφορες ΄’ειδήσεις” που περνάνε από μπροστά σου με συχνότητα εφάμιλλη με τα φρούτα στον κουλοχέρη, Ορισμένες λοιπόν από αυτές είχαν θέμα κάποια δολοφονία, αυτοκτονία, δυστύχημα ή κάποια αποτρόπαια πράξη, που όταν όμως το επιτρέπουν οι συνθήκες (δηλαδή απλά να υπάρχει το οπτικοακουστικό υλικό), συνοδεύονται με βίντεο και μεζέ!
Οπότε μπαίνεις στο facebook να μαλακιστείς λίγο και περνάει από μπροστά σου ένα βίντεο που λέει: Δείτε σε βίντεο τον Α που πυροβόλησε και σκότωσε την Β, δείτε από την κάμερα ασφαλείας τους Γ που μαχαίρωσαν τον Δ, δείτε τον Ε πως έπεσε από τον τρίτο όροφο στο κενό, και αμέσως μεγάλωσε μέσα μου το κενό.
Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι πόσο τραγικό είναι αυτό, αλλά λίγο ποιο μετά συνειδητοποιώ ότι κάτι άλλο είναι πολύ ποιο τραγικό (έτσι και αλλιώς το ίδιο παιχνίδι παίζεται στο νετ όπως και στην τηλεόραση τόσα χρόνια, αίμα θέλει το κοινό, αίμα θα χετε λοιπόν).
Το κομμάτι που το διαφοροποιεί τώρα είναι ότι η δύναμη της επιλογής και του ελέγχου, που πλέον έχει περάσει στο χέρι σου και κατ επέκταση στο ποντίκι, τώρα το παίζεις εσύ στα δάχτυλα.
Αυτό λοιπόν που με θορύβησε περισσότερο είναι η απίστευτη ευκολία που πάει πάνω στο βίντεο το χέρι και επιλέγει να το δει, είναι ποιο εύκολη απόφαση και από το δίλημμα στην καφετέρια για το τι θα παραγγείλω, χυμό, καφέ η μπύρα; άσε καλύτερα να πάρω μία αυτοκτονία! ούτε ένα ίχνος ενδοιασμού.
Πράξεις που από μόνες τους γεννούν αρνητικές σκέψεις και είναι καταδικαστέες από όλους (σχεδόν), μιας και ασυνείδητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον θάνατο τώρα αποτελούν σημείο αναφοράς στην καθημερινότητα μας, πολύ σπάνια αμφιταλαντεύεται κάποιος για το αν θα πρέπει να το δει ή όχι, είτε από την οπτική αν έχει κάτι να σου προσφέρει και πόσο μάλλον από το ηθικό κομμάτι της όλης ιστορίας.
Δεν θέλω να μιλήσω φυσικά για την απάθεια κάποιον άρρωστων μυαλών που προτιμούν χάρη του θεάματος να βιντεοσκοπήσουν μια κοπέλα να βιάζεται από το να παρέμβουν για να αποτραπεί, γιατί θα ξεφύγω πολύ.
Αναρωτιέμαι ξανά, τι συμβαίνει; είμαστε άρρωστοι; νοσούμε και δεν το ξέρουμε ή είμαστε κλινικά νεκροί; τίποτα δεν μας κάνει αίσθηση πια, έχουμε τόσο μειωμένη αντίληψη που οι συγκινήσεις είναι ελάχιστες, ψάχνουμε να δούμε ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι, αν είμαστε ακόμα ζωντανοί, αν μπορεί μια εικόνα να μας σοκάρει ακόμα ή έχουμε αποκτήσει ανθρωπιστική ανοσία, μια απέλπιδα προσπάθεια να νιώσεις.
Ε νιώσε νεκρέ, μόνο που έχε υπόψη σου ότι βουτώντας στα σκατά δεν αρκεί ένα μπάνιο μετά, έτσι θα φύγουν οι λεκέδες στο σώμα αλλά η μυρωδιά θα είναι ακόμα εκεί.
Τοποθετώ το θέμα της αντίληψης γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν δεν μπορείς να συγκινηθείς από ένα όμορφο τοπίο, αν δεν σε αγγίζει η φύση, αν δεν αγαπάς ένα τυχαίο ζώο και δεν λυπάσαι όταν το βλέπεις να πονάει, πως να σε εμπιστευτώ για να μπορέσεις να διακρίνεις μία όμορφη στιγμή ή να χαμογελάσεις γεμάτος ευτυχία;
Μπορεί να νομίζει ότι έχεις άλλα πράγματα να ασχοληθείς, ότι είναι σημεία των καιρών, ότι έχεις σκληρύνει λόγο συνθηκών ή ακόμα ότι προσπαθείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάσχεις, είσαι λειψός και προσπαθείς να γεμίσεις το κενό σου, αλλά ΛΑΘΟΣ.
Όχι ρε, δεν θέλω να δω πως σκοτώθηκε κάποιος.
Είστε σοβαροί;
Είστε ζωντανοί;
Αφού δεν μπορώ να τον σώσω, μου αρκεί που το ξέρω για να θρηνήσω.
Μου αρκεί που το ξέρω για να εκτιμήσω λίγο περισσότερο ότι είμαι ζωντανός.
Μου φτάνει που το γνωρίζω για να ονειρεύομαι ένα καλύτερο και ποιο δίκαιο κόσμο για όλους.
Μου αρκεί που το ένιωσα για να φροντίσω να μεθάω με αρώματα και εικόνες συχνότερα.
Με οδηγεί ότι αισθάνομαι και μου μαθαίνει πως να συγχωρώ.
Με κουνάει από την θέση μου και με κάνει να θέλω να αλλάξω.
Να γίνω καλύτερος και όχι περισσότερο φοβισμένος.