ΕΓΩ Ο ΕΛΛΗΝ

Μάτια μικρά, ασπρόμαυρα,πνιγμένα από άγρια ματόκλαδα,

μαθημένα μονάχα την ασκήμια να κοιτούν,

άμαθα στην ομορφάδα των χρωμάτων,

στεγνά, χωρίς την υγράδα λυτρωτικών δακρύων.

Αυτιά σφαλιστά, βαρήκοα στο πόνο του συντρόφου,

γιομάτα κερί εκκλησιαζόμενο και ήχους από τούμπανα αναίτιων πολέμων.

Μύτη ανήμπορη να δεχτεί μυρουδιές ανθέων και ήχους

από παφλασμούς κυμάτων,συνηθισμένη σε γεύσεις  λυμάτων

που ξεπλένουν άντερα και μυαλά σάπια.

Στόμα αδύναμο στη κραυγή, παράφωνο, άτολμο,

ικανό μονάχα στην ικεσία και στην εκφορά του ρήματος ΜΑΛΙΣΤΑ.

Χέρια μικρά, σαφρακιασμένα, ξέπνοα, ανίκανα σε αγκαλιά,

σταυρωμένα,παραδομένα σε απραξία, άτεχνα.

Κοιλιά σε τυμπανιαία κατάσταση περιέχουσα σκατά,

μα και φαγωμένους αχώνευτους συνανθρώπους,

γιομάτη σιχαμερά αέρια πυρηνικών αποβλήτων.

Πόδια μες τους κιρσούς εξαιτίας του σκλαβωμένου αίματος,

άμαθα στη βόλτα που συντροφικότητα απαιτεί,

κακόμορφα γόνατα ματωμένα από τις συνεχείς γονυκλισίες.

Ψυχή κατήμαυρη, δειλή, ανίκανη να εμπνεύσει καρδιά και νου,

πλημμυρισμένη εξουσία, φθόνο, παράνοια,

όργανο ασίγαστου πόθου για (επιτυχία),

απέχουσα εννοιών όπως, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη,

απάνθρωπη, ενάντια σε κάθε ζώντα οργανισμό του πλανήτη,

συντροφεμένη μοναχά τον θάνατο.

Ανθρωπάκι, δούλος ενός κατώτατου θεού (αυτοβούλως)

εγώ ειμί ο ΕΛΛΗΝ.