ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Αφιονισμένοι, κακόμορφοι λακέδες διαφεντέβουν τη ζήση μας,

μάταια το λαβωμένο σύμπαντο λεφτερωτές αναζητά,

τρανές μέρες φέρνει στη θύμηση,

λαμπρούς, λέφτερους θανατωμένους

και μυριάδες ανώνυμους από δάφτους.

.

Πολύ το αίμα, το δάκρυ πολύ κι αφτό,

το δέντρο όμως δε λέει να καρπίσει.

Χαραμάδες γυρέβουν οι ρίζες να νασάνουν,

χαράδρες στα τάρταρα να γκρεμίσουν το χτικιό,

αγέρα, πνοή να φυσήξουν ,

τραγούδι μοσχομυριστό να φτιάσουν,

να σαλέψει ο νους αγέρωχα,

να ανταριάσει η ματιά πέρα ως πέρα

τα ανείδωτα να θωρεί καθάρια.

.

Φοβάμαι μονάχος,

φοβάμαι το φως τυφλός καθώς είμαι,

φοβάμαι τις μουσικές κουφός καθώς

πορέφτηκα ως τα τώρα .

Ελα δωνά, αντάμα να βαδίσουμε,

είναι πολύ μακριά ο κόσμος

για έναν μονάχο.