Γιατί δε μου πες γι’ αυτά μαμά;

Γιατί δε μου μίλησες ποτέ μαμά
για την αδικία του κόσμου
και τον πόνο των γυναικών
μη κάνω μια απτά ίδια

Πες μου γιατί μαμά
Άνθρωποι τρων απ τα σκουπίδια
και γω πετούσα φαγητό

Γιατί δεν μου είπες ποτέ
για τις ίσες ευκαιρίες
και τα μεριασμενα λάθη
να σκοντάφτω όταν τ’ ακούω

Για τις παλιές πολυκατοικίες
που Άνθρωποι ζουν σαν τα ποντίκια
και ιδρώνουν για το μεσημεριανό ψωμί
ή για μια πρέζα, παράθυρο στη δυστυχία

Πες μου γιατί αλήθεια
τα αποδημητικά πουλιά αγαπήσαμε
μα τους μετανάστες διώχνουν

Και πόσα κοινά με τα περιστέρια έχουν
σε κλουβιά στις ταράτσες τα πουλιά
σε στρατόπεδα φυλακές οι Άνθρωποι

Για αυτούς που περπατάνε με τα χέρια δε μου πες
για τα χιλιόμετρα στις παλάμες τους
που είναι σαν χάρτες παγκόσμιοι
γεμάτοι μονοπάτια
και δρόμους αδιάβατους

Για αυτούς που άκαπνοι καβλώναν δεν μου πες
που σκόρπισαν παιδιά σημαδεμένα στο κούτελο
με ριζικό από τα πριν γραμμένο
να διαιωνίζουν τη δική τους ανυπαρξία

Ούτε για την διαλεκτική ηθική μου είπες
που την νόμιζα για σταθερά
και εκείνη έπαιρνε το σχήμα των ομόγνωμων

Γιατί με άφησες να πιάσω όπλο
σε καιρό ειρήνης
και σε καιρό πολέμου
να λουφάζω τις κραυγές μου

Και τις σκιές μαμά
δεν μου έμαθες πως το μπόι τους
μεγαλώνει και μικραίνει ανάλογα
το πως στέκεσαι αντίκρυ στον ήλιο

Γιατί δεν μου είπες
πως τα φιλιά μετριούνται
σαν χαρακές στο σώμα
και όσοι στα δίνουν
να τους θυμάσαι

Γιατί δεν μου έμαθες καλά
πως η εξουσία είναι σαν το νερό
αν μπεις μέσα θα βραχείς εσύ
εκείνη δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος

Γιατί τα κορμιά ξερούς τόπους αφήσαμε
και οι καταθλίψεις θερίζουν

Ποσά δεν μου πες μάνα
και έκανα δρόμους
και έχασα χρόνους
για να προφτάσω
τα αυτονόητα