ΛΙΜΑΝΙ

Πράματα και θάματα κάτου στο λιμάνι,

τα βαπόρια καμαρωτά, αφστηρά,

τους ημίθεους πελάτες

με το χαρτάκι στο χέρι βλοσυρά θωρούν,

παραδομένα πάντα

στη δούλεψη των μεγάλων ναών.

.

Ποιον άραγες δέρνει άπονα ο αγέρας?

τον λιμενοφύλακα?τον ανεφθυνουπέφθυνο?

το μικρό με το ψωμί στο χέρι?

τη μάνα που το σπλάχνο της βυζαίνει?

το κοριτσάκι που τις παντούφλες του

βγάνει πριν στη καταγής

στρωμένη κουβέρτα ανέβει?

.

Βαρύς ο ουρανός, βαρύς και λυπημένος

έτοιμος δάκρυα να σπείρει

πάνου στα γκρίζα τσιμέντα.

Μονάχα η ανεμελιά των παιδιών

σπάζει με βροντές χαράς

το ολόγκριζο φόντο

για να προϋπαντήσει την άνοιξη

που κοντοζυγώνει.

.

Μονάχα τα παιδιά,

μα κι ο έρωτας, παμπόνηρος όπως πάντα

τρυπώνει ανυποψίαστα

στα βλέμματα των διό νέων

βαριές ανάσες να θεριέψει,

να ενώσει καρδιές και σώματα

κει δα δίπλα στου βαποριού τα ποδάρια.

.

Με σάλτους ανάποδους στο μυαλό,

ακάματο βλέμμα και πονεμένα

ανήμπορα άκρα αναρωτιέμαι.

.

Σάμπως τούτη δω η απλωσιά

με το γκρίζο τσιμέντο

και το σμιλεμένο σίδερο,

με τους αχρείαστους φύλακες

και τη βουή που ραψωδίες γεννάει,

σάμπως λιμάνι για τους απανταχού

της γης τους πονεμένους νάναι.