Υπόθεση εργασίας

Τα παρακάτω είναι σκέψεις … δεν αποτελούν κάποια σοβαρή έρευνα και πάσχουν από τεκμηρίωση …

Βλέποντας τα μαζικά αυξανόμενα ποσοστά της ανεργίας τα τελευταία χρόνια … μία κατάσταση που βρίσκεται σε έξαρση τον τελευταίο καιρό, μπήκα στην διαδικασία να φανταστώ με πιο τρόπο θα μπορούσε να αντιστραφεί το κλίμα, που κατέληξα; Ότι δεν γίνεται!

Για να εξηγήσω, ζούμε σε μία καπιταλιστική κοινωνία όπου οι δύο απαράβατοι νόμοι (της ελεύθερης αγοράς) που καθορίζουν την οικονομία αλλά και τις σχέσεις εργασίας είναι αυτοί της προσφοράς και της ζήτησης, αυτοί είναι οι δύο βασικοί δείκτες στο ρολόι της οικονομίας.

Έχοντας αυτούς τους δύο βασικούς πυλώνες στο ένα χέρι και αναλύοντας την εργασία ως προϊόν κάλυψης αναγκών στο άλλο χέρι, διαπιστώνω με το φτωχό μου μυαλό ότι υπάρχει πρόβλημα, πρόβλημα σε σχέση με το καταμερισμό της εργασίας, καθώς επίσης και στον παραγωγή του ‘πλούτου’ από τους εργαζόμενους. Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρακάτω.

Εν έτη 2013, τα ανθρώπινα χέρια που χρειάζονται για την παραγωγή (τροφής, πρώτων υλών, προϊόντων ένδυσης, στέγασης κλπ), για την μεταποίηση, την μεταφορά και γενικά όλα όσα κρίνονται απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας, είναι πολύ λιγότερα απ ότι ήταν πριν 100 ή 200 χρόνια. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, οι γραμμές παραγωγής και οι αυτοματοποιημένες διαδικασίες έχουν μειώσει κατά πολύ το απαιτούμενο εργατικό δυναμικό κάθε επιχείρησης και κάθε ανάγκης.

Πήγαινα σε διάφορα εργοστάσια λόγο δουλειάς και έβλεπα από πού ξεκινούσε ένα προϊόν στην αρχική του μορφή και που κατέληγε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση και έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Έχουν ανακαλυφθεί τέτοιοι αυτοματισμοί και ρομποτικά συστήματα που πραγματικά σκέφτομαι ότι η εργασία γενικά θα μπορούσε να αποκτήσει τελείως διαφορετική υπόσταση στον ανθρώπινο ‘πολιτισμό’, άλλη μορφή ρε παιδί μου, όχι εργασία κάτι άλλο. Αυτά βέβαια στο δικό μου παιδικό μυαλό, φυσικά αυτό είναι μία κουβέντα από μόνο του, αλλά ας το αφήσουμε για την ώρα.

Συνεχίζω, πέρα από την παραγωγή (που χρειάζεται ο άνθρωπος αλλά όχι στον ίδιο βαθμό πλέον) ένα άλλο μεγάλο κομμάτι που αφορά την παροχή υπηρεσιών και γραφειοκρατικής οργάνωση μιας κοινωνίας τείνει να εξαλειφθεί σε αναγκαιότητα, δηλαδή χιλιάδες εργαζόμενοι που δουλεύουν σε υπηρεσίες είναι ουσιαστικά πλεονασμός. Η πληροφορική και η δημιουργία λογισμικών έχει τεράστια εξέλιξη και στην ουσία μπορούν να υποκαταστήσουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των απασχολούμενων με ειδικά διαμορφωμένα προγράμματα σε υπολογιστές. Δικαιολογητικά, αιτήσεις, πιστοποιητικά, μηχανογράφηση, ΙΚΑ, ένσημα, τηλεφωνικά ραντεβού και ένα σορό άλλα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Και επίσης ένα διεθνές τραπεζικό σύστημα με μία εξολοκλήρου ηλεκτρονική λειτουργία (και αυτόβουλη).

Ο άνθρωπος έτσι και αλλιώς έχει φτιάξη για πιο δημιουργικές εργασίες, όταν γίνεται ο ίδιος μία γραμμή παραγωγής επαναλαμβάνοντας καθημερινά μία επαναλαμβανόμενη κίνηση ουσιαστικά ευνουχίζεται και λειτουργεί παρά φύση … γίνεται ο ίδιος μηχανή.

Βέβαια όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω δεν είναι τωρινό φαινόμενο, αλλά τα αποτελέσματα τους δεν είναι όσο εμφανή (τα χειρότερα έρχονται) θα έπρεπε για ένα πολύ απλό λόγο. Γιατί το τραύμα που προκλήθηκε και δημιούργησε ένα πλεονάζοντα πληθυσμό, στην προσπάθεια του να ενταχθεί στην υπόλοιπη λειτουργία της καλοκουρδισμένης μηχανής γέννησε καινούργιες ειδικότητες με σκοπό την απορρόφηση τους, ειδικότητες προγραμματισμένες να παράγουν ανάγκες με σκοπό να πρέπει να τις καλύψουν, άχρηστες κατ ουσίαν ανάγκες και ειδικότητες που ο αυτοσκοπός τους είναι να δικαιολογήσουν απλά την παρουσία τους.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η ‘αγορά’ να κατακλυστεί από άχρηστα κομμάτια που πραγματεύονται και διαχειρίζονται την παραγωγή των υπολοίπων, γεννάνε προβλήματα για να τα λύσουν, όπως:

1. διαφημιστές που αναλαμβάνουν να κάνουν γνωστά τα καλούδια τους καθενός
2. σύμβουλους επιχειρήσεων που υποδεικνύουν το πως να δουλεύεις και που να στοχεύεις
3. μεταπωλητές, πολλούς μεταπωλητές οι οποίοι παίρνουν αυτό που πουλάς για να το πουλήσουν σε άλλους πιο ακριβά απ ότι το πουλάς εσύ, που αυτοί με την σειρά τους θα το πουλήσουν αλλού πιο ακριβά και ούτω καθ εξής
4. Δημοσιοσχετίστες και υπεύθυνους μάρκετινγκ οι οποίοι θα αναγάγουν την εξαπάτηση σε επιστήμη
5. Διοικητικά στελέχη που διοικούν αυτούς που διοικούν αυτούς που διοικούν
6. Φαρμακοβιομηχανίες που δεν θεραπεύουν τις αρρώστιες αλλά θα τις δημιουργούν για να μπορούν τις θεραπεύσουν
7. Βιταμίνες για να αντέχεις περισσότερο στην δουλειά
8. Αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά για να ξεχνάς το κακό που σου κάνει η πολύ δουλειά
9. Ένα τόνο πράγματα που θα σε πείθουν να κάθεσαι σπίτι για να επανέλθεις από την κούραση της δουλειάς και υπόσχονται να μεταποιήσουν την ψυχαγωγία σε αυτοματοποιημένη διαδικασία. (Ξάπλα και απόλαυσε το)
10. Και φυσικά ένα σωρό άλλα που δεν τα λέω γιατί ήδη έχω ξεφύγει από εκεί που πήγαινα

Και ερχόμαστε στο τώρα, που έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό ανέργων, με την διαφορά πως η κοινωνία λειτουργεί μια χαρά χωρίς αυτούς και δεν είναι αναγκαίοι, το μόνο πρόβλημα της είναι αυτοί οι ίδιοι, δεν τους χρειάζεται.

Είναι το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού το οποίο δεν μπορεί ούτε να παράγει πλούτο, ούτε να καταναλώσει τον πλούτο που παράγουν οι άλλοι και … περισσεύει.

Αυτοί που δουλεύουν τώρα θα μπορούσαν να καλύψουν και τις βιοτικές ανάγκες (προσφορά) και σε όσους δεν δουλεύουν (ζήτηση), υπάρχει η υποδομή και υλικοτεχνική δυνατότητα, όμως οι άλλοι δεν είναι σε θέση να αγοράσουν οπότε δεν μπορούν να παίξουν το παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες.

Γιατί οι κοινωνίες έχουν γίνει μεγάλα εμπορικά κέντρα, έχασαν το τεκμήριο της ανθρωπιάς και γίνανε προϊόντα στον βωμό του καπιταλιστικού κανιβαλισμού.

Οπότε το άλλο πράμα μοιάζει σαν ένας αγώνας ποδοσφαίρου που από μεγάλο γήπεδο μεταφέρετε σε γήπεδο 5Χ5, οι παίκτες παραμένουν ίδιοι αλλά μικραίνει το γήπεδο … από 11 οι βασικοί γίνονται 5 και 13 οι αναπληρωματικοί, οι οποίοι βέβαια θα σφαχτούν προκειμένου να είναι η πρώτη εναλλακτική επιλογή σε βάρος κάποιου άλλου, είναι θέμα επιβίωσης (είπε τίποτα κανένας σχετικά με το μεγαλύτερο ξέσκισμα εργασιακών δικαιωμάτων;)

Οπότε καταλήγοντας να πω ότι ναι, δεν πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να αλλάξει κάτι δραματικά σε σχέση με την ανεργία με τον τρόπο που είναι στημένο το κοινωνικοοικονομικόπολιτικό σύστημα, το παιχνίδι παίζεται έτσι και δεν αλλάζει, περισσεύετε κύριοι.

Και η πολυπόθητη ανάπτυξη που ακούγεται απ όσους παίζουν το κοινοβουλευτικό παιχνιδάκι είναι η μεγαλύτερα παπάτζα που υπάρχει. Δηλαδή τι; Θα ανοίξουν ξενοδοχεία; Εργοστάσια; Δουλειές;

ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο δεν πρόκειται να γίνει, από εδώ και πέρα παίζουν μόνο μεταφορές, μεταγραφές που λένε και στο ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα κατέβηκαν τα μισθά; ωραία, παίρνω την παραγωγή μου από την Αγγλία και την πάω στον Ασπρόπυργο …. αυτό είναι το ποιο ευνοϊκό σενάριο … μέχρι βέβαια να βρεθεί η γειτονική Αλβανία που θα αποφασίσει να ρίξει ακόμα πιο κάτω τον εαυτό της για να γίνει ”ανταγωνιστική’ καθώς επίσης και κανιβαλιστικές τάσεις (βλέπε Σκουριές) που μέχρι τώρα εφαρμοζόντουσαν σε μόνο υποανάπτυκτα κράτη αλλά τώρα είναι έτοιμα στην ανάγκη να δοκιμάσουν και στα πιο ‘προηγμένα’.

Μια μεγάλη ρωμαϊκή αρένα που μέσα θα παλέψουν τα ‘θεριά’ για να μείνουν ζωντανά και όλα αυτά υπό το ψυχρό βλέμμα των ψυχαγογούντων από το αποτρόπαιο θέαμα. Εκτός βέβαια και αν τα λιοντάρια σπάσουν το ζυγό και πηδήξουν στην αρένα και ξεσκίσουν τους διοργανωτές, όχι για να τους φάνε, αλλά για να μπορέσουν να πάνε στη ζούγκλα να ζήσουν όπως τους αξίζει. Ελεύθερα.

(Το σημαντικότερο ίσως εξεγερσιακό στοιχείο δεν είναι η στέρηση δικαιωμάτων, ούτε η στέρηση ελευθερίας και αξιοπρέπειας, αλλά η ανισότητα. Δηλαδή μακάρι κάποιοι να συνεχίσουν να είναι βασιλιάδες και να περνάνε καλά, αυτοί θα είναι ο φάρος που δεν θα αφήσει το βλέμμα να πέσει χαμηλά, αυτοί θα είναι ο στόχος)