Τις τελευταίες εβδομάδες έχω έναν ακάλεστο επισκέπτη στην αυλή του σπιτιού μου, την Μαρίκα (έτσι μου βγήκε αυθόρμητα μία φορά και το κράτησα), η Μαρίκα είναι μία νεαρά και ξεπεταγμένη κορασίδα από αυτές του δρόμου, τις αλανιάρες. Ήρθε μία μέρα που λέτε με την κοιλιά τούμπανο εκεί που καθόμουνα με τον Γιώργη, και με τσαμπουκά περίσσιο φώναζε και τρίβονταν παιχνιδιάρικα στα πόδια μας … έλα φύγε, φύγε, ξουτ τίποτα η κυρά Μαρίκα … και όταν είδε ότι δεν έπαιρνε μεζέ άπλωσε την κορμάρα της στο πλακάκι. Μας έλεγε κουφάλες εγώ ήρθα και θα κάτσω. Τελεία.
Ε έτσι και έγινε, από εκείνη την μέρα κάθε απόγευμα με το που γυρνάω από την δουλειά (ναι ναι δουλεύω αλήθεια) είναι ο πρώτος προϋπαντητής μου έξω από το σπίτι.
Έρχεται εκεί μου κάνει τα ακροβατικά της, μου κάνει τις πουτανιές της, μου τρίβετε ναζιάρικα στο πόδι , έχει βρει τα πλήκτρα μου και τα πατάει σε ρυθμό λαμπάντα με λίγα λόγια.
Γενικά είναι πολύ θηλυκό η Μαρίκα, όλοι οι γάτοι την λιμπίζονται, πρέπει να τους θέλγει η τσαχπινιά και τα πράσινα της μάτια, πρέπει να την έχουν πεθάνει στον έρωτα γιατί πάλι σα να φουσκώνει, μάλλον ψάχνει πατέρα για τα παιδιά της και γιαυτό μου κάνει την καλή.
Επειδή τα οικονομικά γενικά δεν είναι καλά αν με ρώταγες πριν λίγο καιρό αν θα ήθελα να φροντίζω και μια γατούλα θα σου έλεγα ζόρικα (δεν θα το εννοούσα, αλλά αίσθηση ενός ακόμα εξόδου αυτό θα μου άφηνε) , παρόλα αυτά, αυτό που θέλω να τονίσω δεν είναι η αλληλεγγύη, που είναι πολύ ανώτερη αξία από αυτό που περιγράφω, αυτό δεν έχει τέτοια μέσα, είναι ότι εγώ την ταΐζω καθημερινά σχεδόν με μόνο ότι περισσεύει από εμένα, με ότι πολύ πιθανόν να πέταγα αν δεν την τάιζα ή να κατέληγε χαλασμένο. Μόνο και μόνο έχοντας την στο μυαλό μου και οργανώνοντας τις ενέργειες μου διαφορετικά.
Η κυρία την περνάει ζωή και κότα τον τελευταίο καιρό, έχει πάρει και τα πάνω της και όλα καλά. Καμιά φορά φωνάζει και τις φιλενάδες της από την γειτονιά για να τις φιλέψει κάτι ή για να πουλήσει μούρη δεν ξέρω.
Και σκέφτομαι, όχι ακρότητες (καταντήσαμε να αναφέρουμε τα αυτονόητα σαν ακρότητες για να τα πιάνουν όλοι γαμώ το φελέκι μου), μόνο ότι πετιέται και βγαίνει άχρηστο επειδή περισσεύει σε κάποιον ή δεν είναι χρήσιμο, αν διοχετευόταν σε ένα άλλο κομμάτι του πληθυσμού (εδώ συμπεριλαμβάνω και τα αδέσποτα ζώα φυσικά), μόνο με αυτό, με τόσους τόνους τροφίμων να σαπίζουν σε ράφια ψυγεία και ντουλάπια καθημερινά, δεν θα υπήρχε κόσμος να πεινάει και να ψάχνει στα σκουπίδια, όχι εδώ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ. Με το πιο απλό που θα σκεφτόταν ένα παιδί δημοτικού με την ενστικτώδη λογική που έχει.
Βέβαια το κακό με τους ενήλικες είναι ότι δεν είμαστε παιδιά, γιατί αν ήμασταν παιδιά θα χέζαμε απλά την πάνα μας δεν θα κάναμε τα πάντα γύρω μας σκατά, ενώ όταν έχουμε παιδιά κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μην είναι και εκείνα παιδιά και να γίνουν σαν και εμάς, να πηγαίνουν τουαλέτα και να κάνουν όλα τα άλλα σκατά.
Όλοι χρειαζόμαστε μία Μαρίκα για να μας θυμίζει πως σκέφτονται τα παιδιά.
Καλή μας όρεξη
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
