40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Ηταν κάπου εκεί στα 1974 που διάβασα για πρώτη φορά την Ασκητική του Νικόλα,

ήταν τότες που για να βγάλεις γκόμενα έπρεπε να ξέρεις 20 συγγραφείς 10 φιλόσοφους

και 30 ποιητάδες. Τι να κάνω και γω ο άμοιρος….. και να τα τσιτάτα και δώστου τα στιχάκια

απόξω …. ότι μπορούσα έκαμα. ΑΑΑΑΑΑ ξέχασα και τα ποιοτικά άσματα, Χατζιδάκιδες,

Θοδωράκιδες, Σαββόπουλοι,κλπ.

Κάπως έτσι αντρώθηκα ανάμεσα σε Καζαντζάκη, Νίτσε, Μπακούνιν, Μαλατέστα, Βάρναλη,

Ελύτη, Γκάτσο, Νερούντα, Χατζιδάκι, Ζαμπέτα, Τσιτσάνη και άλλους πολλούς.

Λίγο μετά ήταν που η Τόσκα και ο Ναμπούκος μαζί με τα καλιαρντά του Πετρόπουλου μου

πείραν τα μυαλά, για να με φέρουν στα ίσα μου τα τρία κλικ αριστερά της Κατερίνας

και τα πράσινα άλογα του Εμπειρίκου.

Ε τι περιμένατε… μετά από τέτοιο αχταρμά θα μουνα στα καλά μου?????

Τέλος πάντων … τι λέγαμε..????? αααααα ναι για την Ασκητική, η πρώτη φορά ήταν

αποκαρδιωτική, και δώστου οι σημειώσεις και άιντε από την αρχή και ξανά μανά

μπας και πάρω χαμπάρι τι λέει ο μάστορας αλλά του κάκου … μάταιαι αι προσπάθειαι.

Ενα μήνα με πήρε περίπου ένα τόσο δα βιβλιαράκι και στο τέλος ….. νιετ.

Η δεύτερη φορά ήταν κάπου γύρω στα 85 όπου δάσκαλος πια μυαλωμένος έκανα

μια ακόμα απόπειρα αλλά με τα ίδια αποτελέσματα.

Είχα διο επιλογές …ή να πω τον Καζαντζάκη μαλάκα ή εμένα, καθώς καμιά από τις διο εκδοχές

δεν συνέφερε άφησα το θέμα εκκρεμές.

Ωσπου έφτασε το 2014 και συγκεκριμένα η μέρα της Ανάστασης την οποία έλαχε να περάσω

κάπως ιδιαίτερα. Το αμάξι παραδόξως είχε βενζίνα ο Καλαμαράκης στον ρήαλ είχε ξεσαλώσει

με Χατζιδάκι και γω σε μια έρμη παραλιακή να αρμενίζω μέχρι κάτω Σούνιο μεριά.

Καβάτζα σε ένα πάρκιν και ω του θαύματος μέσα στο σακίδιο που πάντα κουβαλάω μαζί ( ένα

πράμα κάτι σαν Θοδωράκης) η Ασκητική σε έκδοση από το έθνος ( ναναι καλά η περιπτερού

που μου το δωσε τσάμπα μιας και μόνο ένας αναγνώστης του έθνους θα μπορούσε να το αφήσει

για να διαβάσει τα νέα χιχιχιχιχιχιχιχι ο μαλάκας).

Ξεπερνάω τη γελοία εισαγωγή ούτε καν είδα τον τρόμπα που την έγραψε και βουρ για το ζουμί.

Ο Νικόλας τρέχει σα ποτάμι πάνω από τη γης τα λόγια του υγρά σα δάκρυα, δεν ειν πεζό τούτο

είναι ποιήμα, τι μαλάκας που ήμουνα τόσα χρόνια, δεν φελάει να το ορμηνέψεις,

μοναχά να ανοίξεις τα μάτια της καρδιάς και να σφαλίσεις αυτά του νου. Λίγο κρύα ρακί

διο αγκινάρες λίγα κουκιά και κουνουπίδι, όλα ωμά για να τα ζεματίσει ο Νικόλας και να η ΑΣΚΗΤΙΚΗ

μονορουφιάς.