ΜΕΡΑ ΛΑΜΠΡΗ

Αγια μέρα μέρα της άνοιξης,

των ανθέων, των ερώτων

των αιμάτων της ανθρωπότητας.

.

Μέρα ξανθή με ξέπλεκα μαλλιά

ίσαμε τη γης

που χαμομήλια μυρίζουν

και ρίζα αγριομέντας.

.

Μέρα στοιχειωμένη

με γκριζογάλανα μάτια

σαν τους αφρούς της θλιμμένης θάλασσας

και του παραδομένου δελφινιού.

.

Μέρα αφιονισμένη

με του άγιου μίσους τ’αψέντι

συνταιριασμένη την πανανθρώπινη αγάπη

που στα μάτια των κοιμώμενων παιδιών

λαμπυρίζει.

.

Μέρα περίλαμπρη

με βουερές ανάσες τραγουδισμένη,

σε απέθαντους κύκλους χορεμένη,

αλυσοδεμένη με χέρια που ίδρωτα

και μύρα αναβλύζουν

και πόδια γερά φυτεμένα

στη μάνα γης,

που λέφτερα ξεριζώνονται.

.

Μέρα που την ατέλεφτη νύχτα

αποδιώχνει βυθίζοντάς την

στα τρίσβαθα του νου,

απόμακρη από βρωμερές αποθυμιές,

θαμμένη σε πλάκες πτωμάτων

παραγιομισμένων απάνθρωπα

υλικά αγαθά.

.

Μέρα ποταμός

που ίσαμε τις κορφές ανηφορίζει

για να χυθεί αφτάρεσκα

με στροβιλισμούς και παφλασμούς κάθε λογής,

χαραγμένους μέσα από ελάτια,

βράχια γυμνά και πουρνάρια ατίθασα.

.

Μέρα της αιώνιας νιότης

αφτής που μπροστά

μονάχα χαρά θωρεί

χαρά αιώνες τώρα απαγορεβμένη

με βαριές καταδίκες.

.

Μέρα των βουτηγμένων

στην ανήθικη ντροπή ερώτων,

αφτών που μέσα στο φόβο

της απανθρωπιάς θεριέβουν

χρόνια τώρα

για να κρατήσουν ζεστή τη σπίθα

της μάνας της νιόγεννης

που το βλαστάρι της

ζωοφόρα βυζαίνει.

.

Μέρα με νου αψηλό, άφταστο,

κορμί λυγερό

που στους ανέμους δεν σπάζει

μονάχα λυγά

για να σταθεί ολόρθο

και πάλι στο πλεβρό του σκοπού,

ταγμένο μέχρι το τέλος σαφτόν.

.

Μέρα κατάλεφκη

ονείρατα και λυγμούς χαράς

φορεμένη.

Μέρα απρόσκλητη,

αγέννητη στον κόσμο αφτόνα

που αιώνες τώρα έναν άλλονα

κυοφορεί.