Σου μήνυσα να ρθεις πέρα στα Εξάρχεια,
κει που το πρεζάκι παίρνει τη δόση του
έξω απ το φλοράλ, για να μην ενοχλήσει
τους πολύ εντός ….
Να ρθεις να δεις τους κοντούς μπάτσους
να κουβεντιάζουν για τα κατορθώματα
της νύχτας και για γκόμενες.
Τα πιτσιρίκια στη πλατεία να σκαρώνουν
την επανάσταση και τον περιπτερά
να τιμολογεί τα χαρτάκια του στριφτού.
Σου πα να ρθεις να κούσεις τα στιχάκια
και τις μουσικές του Νικόλα που στον
αγέρα πλανιώνται αντάμα με το αδικοχαμένο
ολοπόρφυρο αίμα του Αλέξη.
Εγώ θα μαι κει παράμερα δεμένος
τα γκέμια μιας νεκρής κάτασπρης φοράδας,
γυρεύοντας διέξοδο στον εθελούσιο εγκλεισμό μου.
Σου το χα πει από παλιά
πως δε λογάω από γκέμια,
φοβούμαι να κατευθύνω,
σιχαίνομαι να μου το κάνουν,
ανταριάζω.
Σου το χα πει,
μέρα λαμπρή θε να ρθει για μας,
μέσα στο φως λουσμένη
σα κόρη λιοστάλαχτη,
στα άσπρα φορεμένη σάβανο μοναχά,
τίποτες άλλο, μονάχα σάβανο.
Στο λέω, μονάχα ο θάνατος
φέρνει γέννα,
άκου τα παιδιά άκου…..
Πόσοι κακόμορφοι (γέροι)
πρέπει να χαθούν άραγες
για να παίζουν ξέγνοιαστα?
Πόσοι άραγες πρέπει να φύγουν
για να ανοίξει ο τόπος να παίξουν?
Οσοι και ναναι αξίζει ο κόπος.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
