Μια φορά και ένα καιρό, τον κακό μας τον καιρό, η θάλασσες κρύφτηκαν επιμελώς, προκαλώντας του θνητούς, να πνίγουν τους καημούς στα ψυχοφάρμακα. Τα ιερατεία των υψηλών ιδανικών, σκόρπισαν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη συστατικά ναυτίας και μπερδεμένης πλοκής. Οι κομπάρσοι πρωταγωνιστές έχασαν τον προσανατολισμό, έχασαν την επαφή με τo έδαφος και περπατούν με το κεφάλι στο τσιμέντο.
Η άλλοτε διακριτή διαφορά του αριστερού με το δεξί, έγινε εργαλείο σύγχυσης στα χέρια επιτήδειων διαμορφωτών κοινής γνώμης, σαν οιωνός αποδόμησης εννοιών και ιδεών. Τα τσουβάλια προκήρυξαν γενική απεργία ζητώντας από το κράτος την αναγνώριση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, τα οποία είχαν βάναυσα πληγεί στον ορυμαγδό που προκάλεσε η τάση του γενικού τσουβαλιάσματος.
Στον αντίποδα, μια παιδική μπάλα να τσουλάει και να τσουλάει και να κολλάει πάνω της τα γλειφιτζούρια των παιδικών επιπτώσεων. Να σέρνει μαζί της ένα μάτσο όνειρα στους κακοτράχαλους άσφαλτοδρόμους των αστικών πόλεων. Μία λερωμένη συνείδηση καρτεράει ξυπόλυτη και εμφανώς καταβεβλημένη, την δικαστική απόφαση για την γονική επιμέλεια μίας ντουζίνας ανήλικων πράξεων.
Ένα ανθρώπινο κουφάρι σαστισμένο αγωνιά και συγχύζεται, που στο manual δεν περιέχονται οι οδηγίες χρήσης μίας προβλεπόμενης κοινωνικής συμπεριφοράς, ”μοιάζει με κακόγουστο αστείο αυτή η ιδιωτικοποίηση της ευθύνης. Σας παρακαλώ μπορείτε να μου τυλίξετε ένα τέταρτο ελευθερίας για το σπίτι;”, συλλογίστηκε χαμηλόφωνα, ενώ παράλληλα το ευθυτενές του βλέμμα αναζητούσε μία συμπεριφοριστική ομοιοκαταληξία στις προθέσεις των πολλών.
Λίγο παραπέρα, η πολιτική ευθύνη τσακώνεται με την ποινική ευθύνη πάνω από ένα σώμα νεκρό, από χέρι φασίστα. Η ηθική ευθύνη με κομμουνιστικές διαθέσεις στη μοιρασιά, σπάει σε περίπου 400.000 ισοϋψή κομμάτια. Με εμφατική μανία, είδαμε να αυτοκαταστρέφεται μία φανέλα διαφημιστική, που έγραφε σε γαλανόλευκο φόντο και σαρκαστική γραμματοσειρά ‘δεν γνώριζα’. Όλο το διαφημιστικό υλικό είναι μια χορηγία του αγνώστου ήρωα εφοπλιστή.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
