Ο νόστος μιας αγάπης ατελεύτητης με φερε ως τα δω.
να βλαστημάω το ριζικό μου ωσάν μωρή παρθένα,
ραμμένη σε ανήλια υπόγεια.
Φορεμένος τα χρυσοποίκιλτα άμφια της βρωμερής λειτουργίας,
περιμαζώνω τη σκέψη μου μακρυά από τους πληκτικούς καιρούς.
Σελώνω το μουλάρι του μίσους αντίκρυ στα τείχη,
καβαλώ ανεμίζοντας το λάβαρο της αδυναμίας μου,
και μαστιγώνω τα καπούλια ώσπου το αίμα να βγει ολάνθιστο απ’ τη πληγή.
Σαν Κύκλωπας ανήμπορος να θυμηθεί εκείνα τα μάτια,
περιδιαβαίνω το νου.
Ψάχνοντας τις ανείπωτες στράτες της καρδιάς.
Λαχταρώντας μιαν άλλη φτιάξη ζαρώνω τη φάτσα μου και την κρύβω από με,
φοβισμένος από το είδωμά της.
Μουσκεμένη η γης αναζητά τον φυτευτή της μάταια,
και γω καβάλα την κοιτώ από ψηλά…..από μέσα.
Ετσι ανάλαφρα να σε θωρώ,να σε νοιάζομαι,
άσπιλη, αμόλυντη,αυθεντική……….ΖΩΗ.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
