τι κατάρα και αυτή
να σε κυκλώνουν οι σκέψεις
και με χαμό να μοιάζουν
να σε καίει το χνώτο σου
από κραυγές ανείπωτες
να αποζητάς διέξοδο
σε ζαλισμένα βράδια
να νιώθεις τόνους πιο βαρύς
μα να φτουράς σαν το λευκό
να νιώθεις έτοιμος να κουβαλήσεις τον κόσμο στις πλάτες σου
μα το κουφάρι που σέρνεις να φαντάζει ασήκωτο
να σκουριάζεις μεταλλικές αντιλήψεις αιώνων
και ένα χάδι να σε λυγάει
να παθιάζεσαι σαν νιος που γνώρισε τον έρωτα
και να κοιτάς λοξά σαν γέροντας που παίζει κρυφτό με τον θάνατο
να μολογάς για τ άδικο
μα χίλιες σιωπές να σε πνίγουν
τι κατάρα και αυτή
τι ευλογία !
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
