Το κράμα των γενεών

Μία ομόκεντρη πλάνη γυρίζει, γυρίζει
μες τα αυτιά μου σφυρίζει, σφυρίζει
σαν ο ήχος πεσόντων
τραγουδιού προσευχή

Μια κραυγή πνιγμένη φωνάζει
θεριεμένο το σάλιο σαν λάβα κοχλάζει
δειλιάζει το ένοχο σπέρμα
της βιασύνης βαμμένος καμβάς

Μία σκέψη ληγμένη σε βάθρο, αξίζει;
παιδικού τραύματος σφαίρα, εξοστρακίζει
λερωμένου μετώπου την όψη
χαρακωμένου χείλους το γέλιο μετρά

Των ωραίων ανθρώπων η ώρα στενάζει
το απάγκιο ανάσας τελευταίας μου μοιάζει
πριν το άναρθρο σύμπλεγμα
συλλαβίσει Ζ Ω Η

Όροι οικονομικών συστημάτων λυμαίνουν
το κράμα πιο όμορφης ακόμα γενιάς