ΟΤΑΝ ΦΕΒΓΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Ενα σύννεφο

ήρθε και στάθηκε στην αβλόπορτά μου,

είπε καλημέρα στη καρδερίνα,

χαιρέτισε τη τριανταφυλλιά

και ντυμένο στα χρυσά,

καθώς οι πρώτες αχτίδες

του ήλιου έλουσαν το άψυχο κορμί του,

άρον άρον έφυγε

να προλάβει τους συντρόφους του

που ήδη ξεμάκρεναν.

Ενα σύννεφο

ήρθε και στάθηκε στην αβλόπορτά μου,

είπε καλημέρα στη καρδερίνα,

χαιρέτισε τη τριανταφυλλιά

και ντυμένο στα μαβιά,

καθώς ο ήλιος χωρίζονταν από τη μέρα,

δάκρυσε για μένα

και ξεψυχώντας μου ξομολογήθηκε

για τη χαραβγή

που είχα χάσει.

Από τότες

διο άλικες σταλαγματιές

απόμειναν στο κεφαλόσκαλο

να μου θυμίζουν αιώνες τώρα,

να κρατώ τα μάτια ξάγρυπνα

και τα φύλλα της καρδιάς ανοιχτά,

προσμένοντας μια καινούργια

λιοστάλαχτη μέρα.