H πολιτισμική παρακμή που ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι τυχαίο γεγονός, ούτε μπορεί να περιγραφεί σε μία ανάλυση λάθος επιλογών των τελευταίων πχ 100 ή 200 χρόνων, έχει βαθύτερα αίτια, κοινωνιολογικά αλλά και ιστορικά. (και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο).
Μία λέξη που με ενοχλούσε πάντα είναι περηφάνια, όχι από μόνη της, αλλά όταν συνοδεύεται με εκφράσεις του τύπου ‘εγώ είμαι υπερήφανος για τους προγόνους μου’ …. που όταν το λέει κάποιος δεν αναφέρεται φυσικά στον παππού ή τον προπάππου του … αλλά σε ανθρώπους που έζησαν από εκατοντάδες έως και χιλιάδες χρόνια πριν.
Εκεί κάπου έρχεται και το μεγάλο ερώτημα, πως μπορείς να είσαι υπερήφανος για κάτι που δεν έχεις συμβάλει ούτε στο παραμικρό για να συμβεί;
Μπορείς να είσαι υπερήφανος για τα παιδιά σου, για τους φίλους σου άντε και για την γενιά σου που είσαι κομμάτι της, την κοινωνία που ζεις, τους ανθρώπους η τα γεγονότα που υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία να έχεις συμβάλει, να έχεις συνδράμει με τον οποιοδήποτε τρόπο.
Όχι για τον ελληνικό πολιτισμό, όχι για τους αρχαίους Έλληνες. Όχι απλά γιατί δεν έχεις συμμετοχή στα πράγματα που εκείνοι δημιούργησαν, αλλά δεν του μοιάζεις καν, είσαι περισσότερο ντροπή για αυτό που περιγράφεις παρά συνεχιστής και ‘απόγονος’.
Η αναγνώριση όμως είναι άλλο πράγμα, που δεν οδηγεί σε πατριδολαγνικές συμπεριφορές. Γιαυτό εγώ σου λέω ότι δεν είμαι περήφανος για κανέναν Έλληνα πρόγονο μου, όμως τρέφω έναν τεράστιο θαυμασμό για αυτούς που τον αξίζουν, καθώς επίσης και για κάθε άξιο πολιτισμό που γεννήθηκε σε αυτή τη γη, για κάθε σπουδαίο μυαλό που ειδικά αυτή η ριμάδα χώρα έχει γεννήσει πολλά, άσχετα αν με την πάροδο του χρόνου ελάττωσε την παραγωγή. Μυαλά που δεν δούλευαν σκέψεις και έννοιες, τις γέννησαν, από το μηδέν. Και φυσικά έχω να πάρω πολλά από αυτούς, μα πρώτα θα πρέπει να τους μελετήσω, θα πρέπει λίγο να μπορέσω να τους καταλάβω.
Θαυμασμός είναι η σωστή λέξη και όχι περηφάνια, η υπερηφάνεια περιέχει την συμμετοχή, γιαυτό σου αρέσει τόσο να το λες και κορδώνεσαι σαν το παγόνι όταν ανοίγει τα φτερά του. Αυτοί χωρίς εσένα θα ήταν οι ίδιοι …. εσύ όμως χωρίς αυτούς θα ήσουν κάτι άλλο.
Δυστυχώς ιστορικά η διαχείριση ενός ένδοξου παρελθόντος έχει να επιδείξει πολλές δυσκολίες στα υποκείμενα διαχείρισης, το πως επιδρά στην διάπλαση της προσωπικότητας του, τις επιλογές, την ψυχολογία του κλπ. Το πιο εύκολο παράδειγμα που μου θυμίζει αυτό είναι η γενιές που ακολούθησαν κάποιον που κατάφερε να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν, είτε λεφτά πολλά είτε κάτι άλλο, η δεύτερη ή τρίτη γενιά που ακολουθούσε ήταν εκείνη συνήθως που θα κατάστρεφε ότι είχε τα προηγούμενα χρόνια γεννηθεί (αν αυτό αφορά μια περιουσία).
Τα πρόσωπα που καλέστηκαν να διαχειριστούν μία τέτοια κατάσταση συνήθως κατέληγαν με διάφορα ψυχολογικά προβλήματα, ανίκανοι να διαχειριστούν το φορτίο που τους ακούμπησαν στην πλάτη, μία πλάτη άμαθη που ταλαντευόταν τόσα χρόνια ανάμεσα στο ρίγος που έφερνε στους άλλους το όνομα τους και την δικιά τους ανυπαρξία. Πνίγονταν και η σωτήρια πράξη ήταν η καλλιέργεια του υπερεγώ. Ένα Εγώ στοιβαγμένο πάνω σε σαθρά θεμέλια, θεμέλια που ήταν γνωστά στην καθ’ εικόνα πλευρά τους και όχι στην καθ’ ομοίωση. Ακούραστος και αβάδιστος σφετερισμός.
Οι Έλληνες λοιπόν είχαν την δυστυχία να μην έχουν απλά να διαχειριστούν ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά κατά πολλούς το ενδοξότερο παρελθόν μεταξύ άλλον, εκεί όπου τα δεσμά ανάμεσα στην υστεροφημία των προγόνων και την εξιστόρηση των κατορθωμάτων τους αποτελεί το τέλειο εξιλαστήριο θύμα για την δική σου απραγία και αδυναμία χάραξης αυτόνομης πορείας.
Ιστορικά έχουν περάσει εκατοντάδες πολιτισμοί πάνω στη γη, το 90% αυτών έχουν ήδη εξαφανιστεί και καιρός μοιάζει πιο ιδανικός από ποτέ για να αφήσουμε πίσω κάθε δεσμό που μας παρασέρνει να συγκρατούμε την εξέλιξη. Θα πρέπει να τελειώσουμε μια και καλή με κάθε τι παλιό.
Όταν λέω να τελειώσουμε δεν εννοώ να σβήσουμε, αλλά να το τοποθετήσουμε σε μία διαφορετική βάση από εμάς τους υπόλοιπους, να το θαυμάσουμε, να το μελετήσουμε, να μας διδάξει ή να το απορρίψουμε αν έτσι νιώθουμε, αλλά να μην το ταυτίζουμε άλλο, τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να σχεδιάσουμε ένα μέλλον που θα μπορεί να σταθεί αντάξιο των ζωών μας, ένα μέλλον βασισμένο στις ανάγκες των ζωντανών και όχι των νεκρών.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
