Μάνταλα βαριά στις καρδιές, σφαλιστά και τα μάτια
που δεν θέλουν να δουν στα κιουτσέκια της εξουσίας
τον εαφτό τους να σαλιαρίζει, γλείφοντας ακροδάχτυλα
ποδιών ξιπασμένων αρχόντων.
Ασυνείδητες συνειδήσεις που δεν πρόκαμαν να διαβούν
ένα τόσο δα σοκάκι από το εγώ στο εμείς, που δεν
εφτύχησαν ούτε τα 30 αργύρια να ράψουν στην ούγια του
σάβανού τους.
Αργυραμοιβοί ενός βίου αβίωτου, ξεσκέπαστοι από την
ιερά σινδόνη και καταραμένοι στο μη συναπάντημα με
το άγιο πνέβμα και τη θεία φώτιση, παιδιά ενός κατώτατου
θεού που απόθανε πριν καν γεννηθεί.
Μωροί, βιαστές του κορμιού, της ψυχής, μα και του νου
τους, αφιονισμένοι οπαδοί μιας δημοκρατίας όπου
μονάχα ο Δήμος δεν κρατεί, παραδομένοι ψυχή τε και
σώματι σε ηγέτες που φαντάζουν αψηλοί μέσα στον
απύθμενο νανισμό τους.
Ιδιώτες, αναγνωρισμένοι με επίσημο έγγραφο απ’ του
Σινούρη, εκεί όπου η τρέλα ταφτίζεται με την βλακεία,
όπως και ο εφιάλτης με την ουτοπία που παραμένει
πάντα εφικτή.
Ανέραστοι, παρθένοι, απέχοντες των ηδονών της φύσης
που σαν φιλήδονη πόρνη απλόχερα μοιράζει σε όλα τα
πλάσματα τα περιδιαβαίνοντα την κεχριμπαρένια
ποδιά της. Μια ποδιά γιομάτη ήλιους κι αστέρια, μια
ποδιά σπαρμένη ως τα μπούνια με μυρτιές και γεννήματα
κάθε λογής.
Σκατόψυχοι, βολεμένοι στην πάντα εκ των άνω προκαθορισμένη
μίζερη ζωούλα τους, υψοφοβισμένοι (πάντα εκ των άνω)
αποστρέφοντες το βλέμμα από πτήσεις που ξεπερνούν τα
σύγνεφα, χαρακτηριζόμενες ως επικίνδυνες και
καταστροφικές.
Απόκληροι, ικέτες ενός μέτρου γης, που και το κουφάρι τους
μονάχα γονατιστό χωρεί. Βλαμμένοι, ικανοί μόνο για το
βλάψιμο του συντρόφου τους, που όμως για οχτρό τον
βλέπουν, όπως και το σπλάχνο τους.
Αποτρόπαιοι, βδελυροί, φτωχομπινέδες, οι εβυπόληπτοι
μικροαστοί τούτου του τόπου, που ξέχασαν πως
άνθρωποι γεννήθηκαν.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
