Ουράνια τόξα με βέλη

Σκόρπια χαρτιά

μυαλό κουβάρι

και μια ψυχή μπολιασμένη με τα πρέπει

.

Χέρι δεμένο

σέρνει γραμμές στα φύλλα

σαν τα χωμάτινα ίχνη που αφήνουν

οι αλυσίδες του φυλακισμένου

και το μελάνι να σκορπίζεται

από την μύτη ενός φτερού

για να χει κάτι που θα θυμίζει λευτεριά

.

Ένα φτερό που μ ένα χρώμα

φτιάνει μυριάδες άλλα

.

Σαν μια ψυχή που αγγίζει άλλες

και απλώνετε σα κύμα

.

Και μια γραμμή που ορθώνεται

που καμπυλώνεται

και φτιάχνει ουράνια τόξα με βέλη

για να τρυπήσουν ουρανούς

για να σκιστούν οι αέρες

και αυτοί με την σειρά τους

να συντηρούν το ακαθόριστο

μα και στα σύννεφα να κάμουν σκαλιά

να τα πατάν αυτοί που κοιτάνε ουρανό

μην μένουν στη βλεψιά

να τείνουν να ακουμπήσουν

.

Αυτά τα λίγα ορέγομαι

παραλλαγή στην πένα

ειδάλλως χρονοτρίβονται

για να τρυπούν εμένα