ΑΝΕΦ ΑΙΤΙΑΣ

Σε θυμάμαι σαν τα τώρα να παίζεις τα κλειδιά

στα τρεμάμενα δάχτυλά σου

σα να θες να ξεφύγεις απ’ την απόφαση,

σα να μην ήρθε η ώρα για κάτι

που τόσα τέρμινα περιδιάβαινε

απ’ άκρη σ’ακρη τη σκέψη σου.

.

Σε θυμάμαι ακόμα να μου μιλάς

σα σε άταφο νεκρό

με τα νύχια σφιγμένα κουβάρι

στη σκισμένη τσέπη σου

όπου ο ορίζοντας έχασκε ανέμελος.

.

Σε θυμάμαι πάντα

μ’αφτό το λουσμένο στο κλάμα χαμογέλιο

να αποστρέφεις το βλέμμα απ’εμε,

να κρύβεσαι σαν αδειανό από έγνοιες κουφάρι.

.

Αλλοτε σε θυμάμαι σα βαριόμοιρη μάνα

αδικοχαμένου γιου,

να χτυπάς τα στήθια σου πάνω στ’αμόνι

χωρίς ανάσα καμιά.

.

Με θυμάμαι ξαπλωμένο σε εμβρυακή στάση

με τα χέρια να καλύπτουν το απροστάτεφτο

κεφάλι μου,

να προσπαθώ να ξεχάσω ……..

…… με θυμάμαι ……..