Ονειρα σκουριασμένα μέσα στο θάμπος του πρωινού,
μέσα στη πάχνη που χάνεται μόλις ξεμυτίσει ο ήλιος που παλεύει μάταια να χρωματίσει τον κόσμο.
Ονειρα θαμμένα στη λήθη, στη μνήμη ενός τσούρμου που σκαλίζοντας μάταια το παρελθόν του,
παραδίνει το παρόν του, αλλά και το μέλλον που δεν του ανήκει.
Δυο ζαρωμένες μορφές μες στο χτικιό, παίζουν στα ζάρια τις ζωές των παιδιών, των παιδιών μας.
Κι όλα αυτά πριν προλάβει να σηκωθεί το φως,και ξεγυμνώσει τις κρύες ψυχές.
Μέσα στο σκοτάδι του φεγγαριού που ξέχασε να προβάλει για άλλη μια φορά,ενώνοντας την απουσία του με την ντροπή.
Μια ντροπή που στη προσπάθειά της να εξαγνιστεί γίνεται ξεδιάντροπη.
Ονειρα ξεχασμένα σε απόκρυφα κομμάτια του νου,θαμμένα για να μην αντικρίσουν τον ονειρευτή,
ψάχνοντας ανίκανα να αλλάξουν σώμα.
Το κορμί γερασμένο, ξετσίπωτο αδυνατώντας να υπηρετήσει την ίδια του τη φύση παραδίνεται
πάντα έτσι γινόταν……..και πάντα το όνειρο άφθαρτο, ψάχνει καινούργιο κορμί να γεννήσει και να αναγεννηθεί.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
