Ανύποπτος χρόνος σκορπάει κραυγές σκίζει σάρκες του άξαφνου η σπουδαία μοιρασιά . Μουρμουράει ξυράφια – τα μάτια κλειστά ανίκητος εραστής του ουδόλως μίας χάντρας λευκή φορεσιά . Ανύποπτος ο... Read more

To βιβλίο των νεκρών ονείρων γεμίζει, σκίζοντας τις σάρκες των επίμονα πεσόντων. Παραδομένος στην βουή, ενός γεμάτου θεάτρου την πλάνη, ενός θορύβου το άσχημο τέλος. Μήπως αυτές οι φωνές, δε... Read more

Ανάχωμα εστάθηκε του συρφετού η συμπόνια και απόκαμα αλέκιαστος, ανήμπορος, αγνώμων; Αλώβητος εστάθηκα σε πονεμένη αφήγηση και λάθος εξιστόρησα, τις γρατσουνιές σου λάθος Τα θάματα σου άχρωμ... Read more

Η μοίρα του Ανθρώπου, σαν σταύρωση απλωμένη στις τέσσερις γωνίες της γης με μέταλλα των βαθύτερων σημείων καρφωμένη η αναζήτηση του ‘Όλου . Κλαδιά ελιάς προσάναμμα και αναθυμιάσεις ξεχ... Read more

Σου πέταξα δύο πέτρες στο λαιμό μια σκέψη φριχτή πριν κοιμηθείς πριν βγεις με σκαρί στ’ ανοιχτά σε ύπνο βαθύ . Είναι ωραία όταν οι μέρες τρώγονται μεταξύ τους  . Σου μίλησα για των αρω... Read more

Πέρασαν κιόλας τρεισήμισι χρόνια περίπου .. (να μενε κάτι!) από τα πρώτα μελανοσκαλίσματα σκέψεις, εμμονές, φόβοι, όνειρα βρήκαν τρόπο, βρήκαν τόπο βρήκαν σπίτι . Γεννήθηκαν πράγματα, όχι σπ... Read more

Μία ομόκεντρη πλάνη γυρίζει, γυρίζει μες τα αυτιά μου σφυρίζει, σφυρίζει σαν ο ήχος πεσόντων τραγουδιού προσευχή Μια κραυγή πνιγμένη φωνάζει θεριεμένο το σάλιο σαν λάβα κοχλάζει δειλιάζει το... Read more