Φύλακες σε φυλακές που φυλάν τους αφύλαχτους
είμαστε.
Μακελάρηδες μιας Ανοιξης στοιχειωμένης, που ποτές δεν ήρθε
από ζήλια για την τρελή τη μυγδαλιά.
Σακατεμένα παιδιά, τα παιδιά μας ακροβατούν χωρίς σκοινί
στις όχθες του βούρκου που τους φτιάξαμε δήθεν για να παίζουν.
Βαριές ερπύστριες ανοίγουν πληγές σε βασανισμένα απ’ τους ερώτους μυαλά,
μυαλά παραδομένα στον έρωτα μονάχα.
Δρόμοι αδιάβατοι στενοί σαν τα σοκάκια του νου
επιτρέπουν φτηνό νυφοπάζαρο σε μωρές παρθένες.
Γυμνά, κακόμορφα κορμιά πλασμένα από δάκρυα και γης
σεριανάνε με μια νυσταγμένη αρκούδα με χαλκά στο πλευρό τους.
Ποιόν περιμένεις άραγες να σε λυτρώσει? Εμένα?
Δεν θα μπορέσω, εχω να φτιάξω μύρια κύματα και ανέμους να θεριέψω
μπας και σε βρω να αγναντεύεις τη θάλασσα με πεθυμιά μικρού παιδιού
που δεν λογά από φοβέρες.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
