……..Και ήρθε που λες Γιωργία μια μέρα αυτός και μου πε……… Δεν θυ
μάμαι τι μου έλεγε, θυμάμαι όμως τη μορφή του. Ηταν γιγαντόσωμος, γεμάτος τρίχες ,μάτια βαθιά λαξεμένα σχεδόν στο επίπεδο των αυτιών που κι αυτά ήταν περίεργα ….τώρα που το ξανασκέφτομαι……. είχε αυτιά..???? δεν θυμάμαι. Τα χέρια του ήταν γιομάτα στίγματα και ζαρωμένα σχεδόν γερόντου, Ο λαιμός του περικλειόταν από δύο τεράστιες φλέβες που πάλλονταν σε κάθε του λέξη.
Ετσι καθώς στεκόταν από πάνω μου, είχα την αίσθηση ότι ήθελε να με καταπιεί. Κι όμως ο λόγος του ήταν μειλίχιος ,σοβαρός, γιομάτος (επιχειρήματα) και γω ήμουν από κάτω . Είχα συνηθίσει όμως να είμαι από κάτω και έτσι δεν με πείραζε ,από την άλλη όμως φοβόμουν.
Φοβόμουν την μορφή του ,ήταν κάτι ανάμεσα σε επιβολή και φόβο ,σίγουρα όχι σεβασμός ….πως θα μπορούσε άλλωστε με τέτοια μούρη ….. Πάντα ήθελα να σηκωθώ, να μιλήσω, να πω ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ…. αλλά του κάκου ……ερχόταν πάντα όταν κοιμόμουν ,όταν ήμουν από κάτω .
Μερικές φορές είχε μαζί του και μια κοπέλα ,πάντα υπάρχει μια όμορφη κοπέλα σε κάθε παραμύθι ,έρχονταν μαζί , αυτή στεκόταν λίγο πιο μπροστά με τα μαλλιά λυτά και ένα βλέμμα γιομάτο υποσχέσεις ,αν έβλεπες όμως λίγο παραμέσα ήταν άδειο ,παρ όλα αυτά εγώ την ήθελα . Ισως γιατί με έκανε να αποσέρνω το βλέμμα μου από την ασκήμια του χτήνους ,αλλά και όταν αυτή έλειπε η θυμησή της μου γλύκαινε την άθλια θέα.
Με ένα ρώτημα καρφωμένο στο μυαλό συνέχιζα να πορεύομαι ,να δουλεύω , να ερωτεύομαι , να ζω ……….Είναι όνειρο το χτήνος και η πεντάμορφη ? Είναι δύο φιγούρες ενός παραμυθιού ? Ερχονται μόνο στον ύπνο μου ? Είναι η ίδια η ζωή μου ?
Ωσπου τους είδα ομπρός μου ,και τους δυο πιασμένους χέρι χέρι να διαφεντεύουν την τύχη μου ,τις τύχες μας ,και γω χαμένος στη νιρβάνα της κακομοιριάς μου να ψάχνω το λιγότερο κακό .
Kαι επειδής οι ήρωες των παραμυθιών έχουν και ονόματα , βρήκα δύο ,έλα ντε όμως που δεν μου βγαίναν τα γένη…. έτσι το χτήνος το ονόμασα εξουσία και την (πεντάμορφη) καπιταλοναζοφασισμό …τι να κάνω, το αρσενικό μου βγήκε θηλυκό και τούμπαλιν , έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε αφύσικο είναι ερμαφρόδιτο . Και πέρα απ αυτό ,τούτα τα δύο είναι αχώριστα και αλληλοεξαρτώμενα .
Γιωργία όταν ξεκίνησα να γράφω ήθελα να φτιάξω ένα πολιτικό παραμύθι με βαθυστόχαστα νοήματα ,με ποιητική ‘εκφραση ,τέλος πάντων κάτι που να πάρει πολλά λαηκ ,δεν ξέρω τι από όλα μου βγήκε ,στο κάτω κάτω δεν με νοιάζει ,δεν πουλάω .
Αυτό όμως που ξέρω καλά είναι ότι σε λίγο θα σου ξαναστείλω ένα < ΚΑΙ ΜΕΤΑ > .Θα ξαναγίνω ο 9χρονός που σ’άρεσε ,θα ξαναπαίξουμε παιχνίδια ….. όχι σαν και κείνα που παίζαμε παλιά (κλέφτες κι αστυνόμους) γιατί τώρα ξέρουμε ότι οι κλέφτες και οι αστυνόμοι είναι το ίδιο ,ούτε (κρυφτό) ,γιατί ξέρουμε ότι δεν πρέπει πια να κρυβόμαστε , ούτε( πόλεμο) ,γιατί ξέρουμε ότι στον πόλεμο όλοι είναι νικημένοι …….Θα παίζουμε το παιχνίδι της ΓΕΛΑΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
