Πένθος βαριό, μετά της νιότης το απόκαμα,
με βρήκε να σκαλίζω τη γης.
Μιας γης στέρφας, αλλά με θέληση από ανάγκη.
Με θέληση όχι για αναπαραγωγή αλλά για γέννα.
Για μια γέννα παρθένα,ανέγγιχτη,αμόλυντη,
από την τρέχουσα κακομοιριά.
Κακομοιριά φτιασιδωμένη, φορεμένη τον μανδύα του πρέπει,
κι όχι του μπορώ.
Ενός πρέπει υποταγμένο στο χτες των λίγων, των αρρώστων.
Των αρρώστων, που ανήμποροι να αγαπήσουν αλλά και να αγαπηθούν,
γίνηκαν βασανιστές εαυτού και αλλήλων.
Μια στέρφα γης,έτοιμη να μπουμπουκιάσει ψυχές.
Ψυχές νιές, αλλόκοτες, ονειροπαρμένες,αγαπησιάρικες για ζωή
προσκείμενες σε ένα κόσμο με άλλο φτιάξιμο, για άλλο σκοπό,
ερωτευμένες τον έρωτα,αυτόν που την επανάσταση εγγυμονεί.
………ΕΕΕΕΕ φίλε το νου σου…..κοίτα μη μου πεθάνεις…….
Ο καιρός γαρ εγγύς………
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
