Κάποτε με έλουζες με χίλια ονόματα, άκουγα σε όλα γιατί με φώναζες εσύ
Κάποτε έφτιαχνες λέξεις που δεν υπήρχαν για να μην μείνει ποτέ ορφανό και άστεγο το παραμύθι
Κάποτε με μύρισες τόσο δυνατά που ένοιωσα ότι πήρες λίγο μου μέσα σου για να χαϊδεύω τα πνευμόνια σου στα κενά απ τα τσιγάρα
Κάποτε μου άφησες ένα σημάδι στο λαιμό να σε θυμάμαι και αυτό αντί να φύγει κρύφτηκε πιο μέσα
Και όταν με είδες πεινασμένο, μου έδωσες τα στήθη σου για να χορτάσω
Κάποτε όταν κάναμε έρωτα μου είπες για κάποιο παράλληλο σύμπαν, σε ευχαριστώ που με έμαθες τα μακρινά ταξίδια
Κάποτε μου αγόρασες μια γαρδένια, εγώ την πότιζα επιμελώς σα να φρόντιζα εσένα και αυτή άνθιζε μέσα μου
Κάποτε μου είπες ότι δεν μπορείς να γράψεις πια ποιήματα, λογικό αν σκεφτείς ότι έγινες η ίδια ένα
Πάντοτε μου θύμιζες ότι μ αγαπάς, μου μάθαινες πως μοιάζει για να την βρίσκω και με κλειστά τα μάτια.
Κάνε Like στο:
Like Φόρτωση...
