Διάττοντες αστέρες

Διάττοντες αστέρες
σε μια παρθένα γη
που αίμα αμβλιζει

Της απουσίας το κόκκινο
σουβλίζει τα σωθικά
των αιώνια μόνων.

Πηγαία η αναζήτηση του Όλου
στο αιτιατό ενός θόλου πεσμένου
τα ουράνια σώματα κοιτούν ορφανά.

Των αλγορίθμων η τυχαία μοιρασιά
σκοτίζει το φως που γεννά
το σύμπαν χορεύει σε ρυθμούς ψυχοτρόπους

Μια ιδέα μεγάλη με πυώδη υγρά
που σαν κύκλος τεμπέλης χωλαίνει, λυγά
διπλωμένος σαν λάθος
μαρτυρά του απείρου το κάλλος

Η παλάμη στο στήθος σχηματίζει ένα αστέρι
ταξιδεύει την σάρκα σαν ταίρι
στην μαύρη τρύπα της ηδονής

Διάττοντες αστέρες
Λέξεις, σχήματα, χρώματα, ιδέες
μπερδεμένα σε κεφάλια χαρτιά
ψάχνουν να δώσουν ρυθμό
στην απουσία της σπουδαιότητας

Ποιος μας έβαλε στο κεφάλι ότι πρέπει να έχει νόημα το παιχνίδι. Θεριεύει η πλευρά που ταΐζεις. Παίξε σαν να μην υπάρχει αύριο, και το αύριο θα εφευρεθεί.