Ασύμμετρη ουτοπία

Ήχος τραχύς ξεδιάντροπος
αλαλαγμός σε κέρας
Ήχος φαρδύς συρμάτινος
περίμετρος στο τέρας
 
 
Χρώμα ζεστό διάφανο
ζαλάδας αποστάκτης
Χρώμα στρωτό σα χάχανο
του νου ο λιποτάκτης
 
 
Εικόνα πέτρινη ψηλή
παρηγοριά στ’ αντίο
Εικόνα άνομο φιλί
σπίθα μέσα στο κρύο
 
 
Γεύση μου πρόκληση μεθάς
ταρακουνιέται η πόλη
Γεύση μου απόκοσμη γελάς
μες της ψυχής το μπόλι
 
 
Οσμή πνιχτή αλλόκοτη
ρήγμα μες τον κανόνα
Οσμή μεστά ολόφωτη
διαίρεση στα μόνα
 
 
Σκέψη μου λέφτερη θολή
άλυτη πράξη μαία
Σκέψη μου δεύτερη διττή
κυοφορείς τα ωραία
 
 
Ω άνθρωπε κρετίνε
Ω άνθρωπε ωραίε
 
 
Αυτή η ουτοπία σου
‘ήσαν μια κάποια λύσις’