Εξουσία, φωτογραφία & μνήμη

Γενικά δεν είμαι εξουσιαστικός (προσπαθώ δηλαδή), μιας και είμαι λάτρης των επιλογών (και των δικών μου και των άλλων), οι οποίες επιλογές, κάνουν την ελευθερία να ασκεί πάνω μου μια μοναδική γοητεία που όμοια της δεν υπάρχει.

Υπάρχουν όμως πράγματα τα οποία σε κάνουν να στέκεσαι πολύ άνετα μέσα σε ένα εξουσιαστικό κουστούμι, όταν πρόκειται για παιχνίδι. Ένα τέτοιο κουστούμι, είναι αυτό που φοράς στο παιχνίδι της φωτογραφίας, στο κατεξοχήν εξουσιαστικό παιχνίδι της φωτογραφίας.

Όλη η ουσία της φωτογραφίας – από όποια οπτική γωνία και να το δεις – είναι ο τρόπος που θα αιχμαλωτίσεις το φως. Αυτά τα λέει κάποιος ο οποίος δεν μπορεί να το κάνει καλά, όμως δεν παύει να το απολαμβάνει.

Αν πέσει λοιπόν στα χέρια σου, μία ημιεπαγγελματική κάμερα, ξέρεις από αυτές με τις χίλιες ρυθμίσεις και τα πολλά κουμπάκια που σε κάνουν να ψάχνεις που είναι η επιλογή για το αυτόματο, θα καταλάβεις ένα πράγμα, ότι όλα υπάρχουν εκεί γι αυτό ακριβώς τον λόγο. Είναι τα εργαλεία του κυνηγιού σου και στην ουσία ορίζουν το τρόπο (σκληρά – απότομα – γλυκά – προσεκτικά) και τον χρόνο (αργά, μεθοδικά ή γρήγορα) που θα φερθείς στο φως … κατά την διάρκεια της φυλάκισης του.

Υπό συνθήκες όμως, όλο αυτό το παιχνίδι, είναι σχεδόν σαν μια ερωτική πράξη, που μπορεί και να μην υπάρχει ούτε άγγιγμα, ούτε υπόνοια αγγίγματος. Μπορεί βέβαια και να υπάρχει, απλά δεν έχει σημασία, ή μάλλον δεν είναι αυτό που το κάνει ερωτικό.

Αυτό το δημιουργικό παιχνίδι ρόλων, δημιουργεί ένα παράλληλο κόσμο, όπου τα αντικείμενα, τα μάτια, η αίσθηση, ο χρόνος και το φως, δημιουργούν κάθε φορά μία μοναδική συνθήκη για μία στιγμή.

Σε αυτό τον κόσμο, αρχίζεις και παρατηρείς άλλα στοιχεία (που δεν παύουν ποτέ να έχουν σχέση με το φως). Όπως ότι το ημίφως μεταφέρει την αίσθηση της υπόνοιας, γι αυτό και είναι τόσο θελκτικό, ή ότι το πολύ φως έχει την ρουτίνα που έχουν τα προβλέψιμα στοιχεία της καθημερινότητας και γι αυτό δεν προκαλεί έντονο ενδιαφέρον.

Οι άνθρωποι που χαμογελάνε πολύ και συνήθως λάμπουν λίγο παραπάνω, έχουν περισσότερο αντανακλαστικό δέρμα απ ότι οι υπόλοιποι. Γι αυτό όταν το φως τους χαϊδεύει το κορμί, στέλνουν περισσότερο στους άλλους που βρίσκονται τριγύρω και κρατάνε λιγότερο για τον εαυτό τους, και ως εκ τούτου, το πιο δύσκολο είναι να τους καταγράψεις όπως είναι και όχι όπως τους βλέπεις. Είναι όμως και οι άλλοι, εκείνοι οι οποίοι το φως τους κατοικεί μέσα στο στέρνο και μπορείς να το δεις μόνο με τη γλώσσα. Σε αυτούς το φως δεν τους κάνει εύκολα τα χατίρια και γι αυτό σπάνια βγαίνουν ωραίοι στις φωτογραφίες.

Το παραπλανητικά κακό με τις φωτογραφίες, είναι ότι εκδικούνται την μνήμη, γι αυτό πολλοί προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν στιγμές, ωραίες στιγμές, σπάνιες στιγμές μοναδικές και όχι το φως! Είναι από αυτά τα όπλα που χρησιμοποιεί το φως στην προσπάθεια του να ξεφύγει. Εκεί είναι όμως η παγίδα, γιατί προκειμένου να μεταφέρεις μία στιγμή γίνεσαι παρατηρητής της και όχι πρωταγωνιστής.

Γι αυτό φωτογράφιζε σα να κάνεις έρωτα, σα να ζωγραφίζεις .. όχι σαν να αποθηκεύεις μνήμες και στιγμές. Αυτές πρέπει να αλλοιώνονται από τον χρόνο και να παίρνουν την γεύση του παλαιωμένου κρασιού και όχι την παρά φύση μυρωδιά τους από τα δοχεία οπτικής φορμόλης.