Στρατευμένη τέχνη στις πίστες

Σε μια προσπάθεια να αποδειχτεί ότι η θέση πομπού και δέκτη είναι δύο αυτόνομες πνευματικές καταστάσεις και δεν έχουν αλληλεξάρτηση μεταξύ τους, θα επιχειρήσουμε να αποκρυπτογραφηθεί ο πολιτικά στρατευμένος στοίχος στην εποχή των γρυφάλλων και τις πίστας.

Αυτή η μίνι καταγραφή μας, έχει σκοπό να αφενός να διασώσει τα μηνύματα που παίζονταν τόσο καιρό αλλά δεν εισακούστηκαν και αφετέρου να αποκαλύψει την πολιτική τους ταυτότητα και σκοπιμότητα.

Το μικρό μας ταξίδι ξεκινάει φυσικά από την Σαμπρίνα, η οποία σχεδόν απροκάλυπτα γίνεται υποκινητής ταραχών με τον στοίχο:

“και θα θέλεις μπουμ μπουμ,
σαν τρελός να μπουμ μπουμ,
κι αν σ’ αρέσει μπουμ μπουμ,
ίσως και να μπουμ μπουμ”

Στο πρόσωπο της Σαμπρίνα, βρήκαν απάγκιο ένα σωρό μπαχαλάκιδες, οι οποίοι προσέδωσαν το απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο σε ακραίες επαναστατικές πράξεις, αλλά και το ειδικό βάρος που έλειπε από τις πέτρες.

Συνεχίζοντας, θα συναντήσουμε μπροστά μας τον Μεγάλο Γιώργο Λεμπέση, ο οποίος δηλώνει την ανάγκη για συλλογικοποίηση και συντεταγμένη δράση, τίθωντας παράλληλα και το πάντα καίριο ζήτημα της οργάνωση του κινήματος μέσα από το στίχο :

Αν ζητάς μια παρέα καλή
Συντροφιά βραδινή
Κι αν περνάς
Πληκτικά στη ζωή
Και ζητάς μι’ αλλαγή

Σαν άλλος προφήτης λοιπόν ο Λεμπέσης, δεν μένει απλά στην έκφραση του συναισθηματικού του πορίσματος, αλλά το πάει και ένα βήμα παραπέρα, προσκαλώντας ανοιχτά ομοϊδεάτες να επικοινωνήσουν μαζί του, για να υπάρξει συλλογική δράση και όχι απλά ατέρμονες συζητήσεις (δηλώνοντας παράλληλα την ανυπομονησία του):

Θα ‘μαι σπίτι απόψε
Ξύπνιος μέχρι αργά
Ο αριθμός μου 3102467
Ίσως να ‘χουμε να πούμε εμείς πολλά

Ο Γιώργος το είχε πετάξει το μπαλάκι, εμείς απλά δεν ήμασταν εκεί που έπρεπε για να το πιάσουμε.

Στην συνέχεια, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την Καιτούλα την Γαρμπή, η οποία έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου στις εποχές της ευμάρειας και έφερνε την πολιτική αμφισβήτηση σε άλλα καλλιτεχνικά επίπεδα:

Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος
και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου
απ’ τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς
που ξεπουλάνε μ’ ευκολία την πατρίδα μου

Σ ευχαριστούμε Καίτη.

Ο ιδεολογικός ογκόλιθος που ακούει στο όνομα Νότις Σφακιανάκης, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την ανθολογία μας, καθώς έχει αφήσει ουκ ολίγες φορές αιχμές μέσα από τα τραγούδια του, εκδηλώνοντας κατά περιόδους πρωτόγνωρη, για εμάς τους υπόλοιπους, πολιτική ωριμότητα:

Είσαι ένα πιστόλι που με σημαδεύει
για να μου ανοίξει τρύπες στην καρδιά
είσαι εφιάλτης που με κυριεύει
σ’ αγαπώ κι ας είσαι μαύρη συμφορά.

Για το εκπαιδευμένο μάτι δεν περνάει απαρατήρητη η υπόνοια και προτροπή σε ένοπλη δράση, σε μίας μορφής νέου αντάρτικου πίστας, παραλληλίζοντας την προφητική επιβεβαίωση του αναγκαίου κακού με την αυτοκαταστροφική διάθεση, μην χάνοντας όμως και την ευκαιρία να σφηνώσει σε διο στιχάκια και το αντιρατσιστικό του μήνυμα για τα αδέρφια μας στην μαύρη φυλή.

Προχωρώντας τον επαναστατικό δρόμο της παραλιακής, συναντάμε φυσικά και τον Αντώνη Ρέμο, ο οποίος βάζει το δικό του λιθαράκι στην στοίβα με τα πυρωμένα γαρούφαλα:

Έσπασε η νύχτα δυο κομμάτια
κι έκλεισα σφιχτά τα δυο μου μάτια
είπα δε μπορεί όταν τ’ανοίξω
αυτή η εικόνα θα χαθεί

Με σαφή υπόνοια για την θεωρία των δύο άκρων, επιλέγει να μας ταξιδέψει σε ένα κακό όνειρο, το οποίο ελπίζει ότι μόλις ανοίξει τα μάτια η πολιτική συνείδηση της πλέμπας, θα πάψει να χάφτει αυτό το κακόγουστο αστείο των άκρων και θα στρέψει τα πολιτικά της βέλη εκεί που πρέπει, δικαιωματικά παίρνει τον τίτλο ο Ρομπέν των πιστών.

Τελευταίως στην λίστα είναι ο Σταμάτης Γονίδης, αλλά όχι καταϊδρωμένος, μας αφήνει την σπίθα της ελπίδας αναμμένη:

Μα ποτέ μη ξεχάσεις πως κι εσύ θα πληρώσεις
Στο Θεό όταν φτάσεις κάποιο λόγο θα δώσεις

Ελπίζοντας ότι ο βαρύς πέλεκυς της δικαιοσύνης και τις δικαίωσης θα πέσει τελικά, πάνω σε αυτούς που αλόγιστα ορίζανε τις ζωές μας μέχρι τώρα, ενώ παράλληλα σε άλλο σημείο αφήνει αιχμές για το θέμα της παιδείας και για τον τρόπο που διδάσκετε η ιστορία στα σχολεία, τα σημεία που επιμελώς κρύβονται από τις νέες γενιές η οποίες εν τέλει,  θα πρέπει να ψαχουλέψουν μόνοι τους για να βρουν την αλήθεια:

Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κ έκλαψα
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα

Η στρατευμένη πολιτικά τέχνη, για να επιβιώσει  κρύφτηκε καλά και έβαλε στολίδια, τρύπωσε στις πίστες ντύνοντας την διασκέδαση με φτηνή αισθητική και ανάγοντας την τσιφτετελέ χορευτική φιγούρα σε βαθιά επαναστατική πράξη.

Βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη για όποιον άφησα απ έξω, αλλά η λίστα βασίστηκε στην τυχαιότητα και όχι στην σπουδαιότητα, ο μακρύς κατάλογος του πολιτικού τραγουδιού στις πίστες της Ελλάδας, με ονόματα βαριά σαν τόνους παλιοσίδερα, είναι ατέρμονη και θα χρειαστεί πολύς κόπος και χρόνια για την πλήρη καταγραφή της.