ΑΒΓΗ

Στέρφα πόρνη η ιστορία καγχάζοντας κατηφοράει

τις μεγάλες νεκρές λεωφόρους

και στα τσιγκέλια ψυχές ανάπηρες αίμα σταλάζουν

στα φρεσκοπλυμένα στρωσίδια.

Ήταν βράδυ τότε που μου θύμισες

πως έφυγε ο Θάνος, βράδυ είναι και τώρα,

μοναχά βράδυ γιομάτο σκοτάδια θαλερά.

Πάντα βράδυ είναι που αφιονίζομαι

με πολύ καπνό και λίγο αψέντι, να συχτηράω

πλάσεις ολάκερες και δράκους να παλέβω.

Δεν ειν’ η μέρα που προσδοκώ, μήτε το θάμπος

του ήλιου του φωτοδότη είναι αφτό που χρόνια

τώρα καρτεράω για να μας σώσει.

Αφτό το πάλεμα του αβγερινού στο ξάστερο στερέωμα

είναι που ποθώ πιότερο, αφτό το τόσο δα

πριν την αβγή, που νιο καρτέρεμα ως τα μπούνια

ζωσμένο, το σύμπαντο θα συνταράξει πέρα ως πέρα.

Αφτή τη στιγμούλα καλή μου γυρέβω να βρω…..

δώσ΄μου το χέρι σου …. πάμε…