άκου …

άκου τη σιωπή

μη μιλάς, μη μιλάς για τα αυτονόητα, αυτά δε δίνονται μόνο καρπώνονται

μη μιλάς εκεί που ο ήχος και χρόνος έχουν πλεονάζοντα ρόλο

μη, μη βλέπεις και μη μιλάς εκεί που τα αλλά περισσεύουν

γαμώτο σου, εμείς είμαστε για τις πιο πάνω αισθήσεις

και τι και αν δεν μας καταλαβαίνουν οι άλλοι

και τι και αν δεν μας πιάσουν στα αγκίστρια τους

εμείς ρε, δεν είμαστε για την στομάχα τους

δηλητήριο είμαστε γι αυτούς

με μας πονάνε

και καλά που υπάρχουμε και πονάνε

αλλιώς άδικο για όσους υποφέρουν θα τα νε

και τι και αν λιγοστεύουμε

και τι και αν θεριεύουμε

εμείς ρε δεν ήμασταν ποτέ για να αθροίζουμε και να μετράμε

μόνο λογαριάζαμε και ονειρευόμασταν

μονάχα άχυρο και στάχτη πυρωμένη, έτοιμη να αρπάξει

λιωμένο σίδερο και αγχόνη

αυτό είναι που αγχώνει

γιατί, τι θα τανε πιότερο, ο ριμαγμός για το ξεσκάρτισμα

εμείς εδώ σκοπό και λειτούργημα

ανάθεμα τα μπράβο που τριβελίζουν το χρόνο

όπως πάντα μεταθανάτια θα χαριστούν εκεί που πρέπει

μα μεγαλύτερη καταφρόνια από τα μπράβο τους δεν σου αρμόζει

στα μετά σου σε καυχιούνται και οι ανίδροτοι

στα ύστερα σου σε μνημονεύουν και οι ξετσίπωτοι

γιαυτό τρίζουν τα κόκαλα τον από δω και όχι για τα Σκόπια

σκόρπια τα συμπεράσματα …. χαρίζονται οι ημέρες