Υπάρχει θεός;

Άνθρωπος, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη το οποίο επινόησε μια ανώτερη μορφή ζωής

Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά νομίζω ότι κανένα άλλο πλάσμα δεν έχει την νόηση να δημιουργήσει μία τέτοια συνθήκη, κανένα πλάσμα δεν έχει αποδεχτεί συνειδητά τον άνθρωπο σαν ανώτερο πλάσμα. Δεν μας αναγνωρίζουν σαν κάτι ανώτερο το οποίο δεν μπορούν να φτάσουν, απλά σαν κάτι ίσως τρομαχτικότερο και απείρως ενοχλητικό.

ο Άνθρωπος κυριαρχεί πάνω στα υπόλοιπα ζώα, τα εξουσιάζει και τους ασκεί έλεγχο.

Οι θεοί δεν ήρθαν μόνοι τους, του έφερε μία ανθρώπινη ανάγκη, τους έφερε η άγνοια και ο φόβος. Ο φόβος χρησιμοποιείτε εδώ και χιλιετίες για την χειραγώγηση των ανθρώπων από άλλους ανθρώπους, αλλά οι τεράστια επιτυχία που γνώρισαν οι θεοί βασίζεται στην  αγελαία αισθητική που έχει ένα τεράστιο κομμάτι αυτού του κόσμου.

Η νοθεία της καθημερινότητας με φόβο είναι το καλύτερο χαλινάρι. Ο άνθρωπος κάτω από την πίεση του φόβου μπορεί να κάνει πιο εύκολα λάθη, μπορεί να πιστεύει τα πάντα, να ακολουθεί τα πάντα, και να γεννήθηκε το μαστίγιο και το καρότο, και να σαν από μηχανής θεός γεννήθηκε η ιδέα του παραδείσου και η ποινή της κολάσεως για όσους δεν ακολουθούν.

Μα ο άνθρωπος κάτω από την πίεση του παραπάνω ανήθικου εκβιασμού είναι δυνατόν να αποκτήσει συνειδητότητα των επιλογών του;

οι θρησκείες αποτέλεσαν και αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά χαλινάρια της εξέλιξης

• Ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό για να τεμπελιάσει
• Ο άνθρωπος είδε τον θεό για να γλυτώσει τη βρώμικη δουλειά της προόδου
• Ο άνθρωπος γνώρισε τον θεό σε άλλους για να δουλεύουν για αυτόν

Γι αυτό και οι θρησκείες έχουν την μορφή ανάθεσης, έχουν την ευκολία που παρουσιάζει ο συλλογισμός ότι δεν είμαστε εμείς οι  απόλυτοι υπεύθυνοι για ότι θα μας συμβεί. Εμείς έχουμε μοναχά μία μερική ευθύνη για κάποια βασικά αλλά οι τύχες μας κρέμονται στα χέρια και τις διαθέσεις κάποιου άλλου … σα μαριονέτες ένα πράμα, τι καλή αφορμή για να κοιτάς τη δουλειά σου μόνο και κάποιοι να δρουν ανενόχλητοι.

Η άποψη μου είναι ότι ουσιαστικά ο θεός, είναι το πνευματικό ταβάνι του ανθρώπου, είναι αυτά τα οποία έχει την δυνατότητα να γίνει αλλά αποποιείται επιμελώς την ευθύνη, αλλιώς δεν θα είχε την ικανότητα να το δει, να το γεννήσει. Ο θεός είναι φτιαγμένος από ανθρώπινο υλικό και κρύβεται μέσα στον καθένα, όσοι κατάφεραν να δουν ένα ξένο θεό ξέχασαν πως μοιάζει ο εαυτός τους. Όσοι είδαν το θεό μέσα τους πήραν φως και κοίταξαν χωρίς ντροπή τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

Πολλές φορές στο παρελθόν υπήρξα ανεκτικός σε θέματα που αφορούσαν την πίστη, δηλαδή πίστευα ότι η πίστη εξυπηρετεί μια βαθειά ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει κάπου, ότι εξυπηρετεί ένα βαθύ υπαρξιακό προβληματισμό και ουσιαστικά βοηθάει αυτούς που το έχουν ανάγκη, ότι λειτουργεί σαν ντόπα και δίνει δύναμη στην τελική.

Βέβαια αυτό δεν ισχύει πλέον μέσα μου, πιστεύω ότι το να πιστεύεις κάπου αλλού είναι μία αιωρούμενη αίσθηση ευθυνοφοβίας, φοβία για να πάρεις επιτέλους την ευθύνη και να πιστέψεις στον εαυτό σου, να πιστέψεις σε έναν ανώτερο εαυτό σου. Ότι στερείς στον εαυτό σου την δυνατότητα  να δει πραγματικά μέσα και να προσπαθήσεις να βρεις τα δικά σου σφάλματα και να τα βελτιώσεις. Σου στερεί τις ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ψυχολογικές δυσκολίες που θα σε βοηθήσουν να αποκτήσεις την ψυχική σου ισορροπία.

Είναι σαν να κολυμπάς μια ζωή με την ροή του ποταμού … αν δεν κολυμπήσεις κόντρα δεν θα δυναμώσεις .. δεν θα κολυμπήσεις πραγματικά … απλά θα μάθεις να επιπλέεις.

Και ανάθεμα αν ο άνθρωπος γνώριζε ποιες είναι πραγματικές του δυνατότητες ή καλύτερα ποια τα περιθώρια εξέλιξης του ….. εδώ έχουν γιατρευτεί ανίατες ασθένειες πιστεύοντας σε ένα θαύμα και έναν ανύπαρκτο θεό … φαντάσου να πίστευες τόσο δυνατά σε ένα ανθρώπινο θαύμα πόσα πολλά θα έφτανες.

Ο μόνος δικός μου θεός είναι η φύση, η οποία δίνει μία συνειδητή ελευθερία στα πάντα, μία ελευθερία η οποία λειτουργεί για όλους με έναν μαγικό τρόπο, ένα τρόπο ο οποίος σαν φυσικός νόμος τείνει μόνιμα προς την ισορροπία.

Η φύση βέβαια δεν θα πεθάνει ποτέ, απλά όταν χαλάσουμε τελείως την ισορροπία της θα μας εξαφανίσει για να επιστρέψει η ισορροπία εν τη απουσία μας.

Άσχετα αν υπάρχουν πολλά ενθαρρυντικά κομμάτια στους καιρούς που ζούμε σε αυτό το θέμα των θεών, παραμένει επιτακτική η θρησκευτική χειραφέτηση των λαών και ανάδειξη μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας, της θρησκείας εκείνης που πιστεύει στον άνθρωπο, που πιστεύει ότι μπορεί να γίνει εκείνος θεός, εκείνος ο οποίος ποιεί με σοφία.

Εκείνος ο οποίος θεωρεί ότι η εδραίωση μιας συνειδητής ανωτερότητας επιβεβαιώνεται με την προστασία των αδυνάτων.

Ακόμα όμως και αν όσα αναφέρω παραπάνω είναι λάθος, γιατί να δοξάζω εγώ κάποιον ο οποίος ζητά επιβεβαίωση από εμένα; Αν είναι σωστός θα είναι μαζί μου και όχι με αυτούς που τον δοξάζουν, αν δεν είναι αυτό και είναι απλά ένα ακόμα εξουσιαστικό καθίκι γεμάτο ανάσφάλειες, τότε πάλι απέναντι του είμαι.

Και επειδή στην τελική είναι και θέμα αισθητικής θα κλείσω με κάτι που λέω σε τέτοιες περιπτώσεις:

Αν είναι να εναποθέσω κάπου τις ελπίδες μου, προτιμώ να αναζητώ μια ανθρώπινη έμπνευση … παρά να περιμένω κάποια θεϊκή παρέμβαση